🌷 نکته تفسیری صفحه ۴۸۵🌷 مزرعه‏ ی دنیایی؛ مزرعه‏ ی آخرتی: دو کشتزار، دو کشاورز و دو انگیزه ی متفاوت را در نظر بگیرید. هر دو کشاورز می دانند که فرصت کوتاهی برای کاشت دارند و با فرا رسیدن فصل برداشت و ظاهر شدن نشانه های سرمای پاییز و زمستان، فرصتشان به پایان می رسد و در فصل طولانی سرما، چیزی جز ثمره ی کشت خود در اختیار نخواهند داشت. یکی از این دو کشاورز، با جدّیّت کار می کند و تمام تلاش خود را برای داشتن زندگی راحت در فصل سرما به کار می بندد، و البته در کنار این هدف بلندمدّت، در گوشه ای از زمین خود سبزی و میوه و حتّی گل های زیبا هم می کارد تا از زمان خود بهره ی افزون تری ببرد و زندگی اش را با نشاط بیشتری بگذراند. کشاورزِ دیگر امّا فصل سرما را به کلّی فراموش کرده و غافل از هدف اصلی خود، همه ی وقتش را به پرورش گل های رنگارنگ و میوه های خوشمزه اختصاص داده و بدون توجه به آینده و فصل سرما، هر چه به دست می آورد، برای رفاه و آسایش حال حاضر خود صرف می کند. شاید نیازی به توضیحِ فرجام هر یک از این دو کشاورز وجود نداشته باشد. خداوند در این آیه، انسان ها را به کشاورزان، عمرشان را به زمین های کشاورزی، و اعمالشان را به بذرهایی که در زمین هایشان می پاشند، تشبیه کرده و فرموده است که مردم به دو گروه تقسیم می شوند: گروه یکم، کسانی هستند که تمام تلاش خود را به کار می گیرند تا زندگی ابدی خود در جهان آخرت را آباد کنند. آنان با نیّت‌های پاک خود، اعمال صالح را در سرزمین عمر خود می کارند تا در قیامت که تنها عمل صالح به فریاد انسان می رسد، آن را برداشت کنند و با خیال آسوده، زندگی ابدی خود را آغاز نمایند. البتّه این بدان معنا نیست که این افراد از زندگی مادیِ خود غافل هستند؛ بلکه در کنار عبادت ها و کارهای نیک، به امور دنیایی خویش نیز رسیدگی می کنند، و بر اساس آموزه های دین، زندگی دنیایی آنان نیز نوعی عبادت و کار نیک محسوب می شود؛ چرا که هدف آنان از غذا خوردن، خوابیدن، ازدواج و ... ، داشتن نشاط و سلامت برای تلاش در جهت هدف اصلی زندگی است. گروه دوّم امّا کسانی هستند که هدف زندگی را به کلّی فراموش کرده و به جای کشت مناسب در سرزمین حاصل خیز عمر، آن را از گیاهان پر زرق و برق و زودگذر پر کرده اند که با کوچک ترین حادثه، از بین می روند و فقط تا پایان فصل گرما زنده خواهند بود. آری، دنیاپرستان که تمام همّت خود را صرف اندوختن مال و ثروت، به دست آوردن مقام و شهرت، و برآوردن میل و شهوت خود کرده اند، با پایان دوران طلایی عمر و فرا رسیدن فصل خزان و مرگ، دنیا را دست خالی ترک می کنند و در جهان بی پایان آخرت، فقیر و بینوا خواهند ماند. پیشوای پرهیزکاران و امیر مؤمنان علی چه زیبا فرموده است: «ای بندگان خدا، بدانید که پرهیزکاران، هم از نعمت های زودگذر دنیا استفاده کردند و هم از نعمت های ماندنی آخرت که در زمان معیّنش خواهد آمد؛ بدین صورت که آنان در دنیایِ دنیاداران شریک شدند؛ ولی دنیاداران در آخرت آنان شریک نشدند. ایشان به بهترین شکل در دنیا ساکن شدند و به بهترین شکل از خوردنی هایش خوردند...، و پس از آن، با توشه ای که آنان را به مقصد می رسانَد و سود خوبی که از تجارتشان در دنیا به دست می آورند، به آخرت پا می نهند. » #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 #منتظران_حضرت_مهدی_عجل_الله_تعالی_فرج_الشریف #تک_تک_اعمالمون_به_نیت_سلامتی_و_ظهور_امام_زمانمون_ @Montazranmahdi_313