پرسش با عرض سلام و خسته نباشید، بنده خانمی ۳۸ساله هستم و شوهرم ۴۲ساله هست و حدود ۱۰سالی میشه که ازدواج کردیم. مشکل ما بچه دار نشدنه. تا حالا خیلی تلاش کردیم و خیلی هزینه هم کردیم که بچه دار بشیم و پیش خیلی از پزشک های متخصص رفتیم ولی نگرفتیم. هر دوتامون خیلی دلمون بچه میخواد زندگیمون یکنواخت شده و کم کم داریم از همدیگه سرد میشیم الان به این فکر افتادیم که یه بچه کوچیک و بی سرپرست بیاریم و بزرگش کنیم ولی شک داریم که آیا میتونیم مثل بچه خودمون بهش انس ببندیم و واقعا حس مادر و فرزند و پدر و فرزند بهش داشته باشیم؟ به نظر شما کار درستیه و مشکل ما رو برطرف میکنه؟ اینکه آینده اونی میشه که ما می خواهیم؟ممنون از راهنمایی شما پاسخ سلام بر شما اول اینکه به حکمت خداوند باید احترام گذاشت و اون رو پذیرفت اگر چه شما دست از تلاش هم برنداشته اید مساله بعد این که مسلماً هیچکس جای فرزند خود آدم رو نمیگیره ، کسی که مطمئن باشی از پوست و گوشت و خون و از وجود شماست، یک تکه از بدن شماست رو نمیشه انکارش کرد. اما وقتی که انسان توی شرایطی گیر کنه که از اون لحاظ نتونه به این امر دست پیدا کنه و براش مقدور نباشه و دلش به شدت بچه بخواد، مطمئنا بودن یک بچه در زندگیش بنظر ضروری میرسه و با پذیرفتن یک بچه بی سرپرست به عنوان بچه خودش میتونه تا حدود زیادی این مشکل رو حل بکنه و کم کم انس و الفت بین دو طرف برقرار بشه و به مرور هر دو طرف بپذیرند که متعلق به همدیگه هستند و مهم این که هر چه کم سن و سال تر باشند بهتر میشه این حس زیبا رو در انسان زنده کند و قابل قبول تر هست. مسلمه کودکان معصوم و پاک و بی گناه هستند و حس خوب و آرامش بخشی رو به انسان میدن. واضح و شفاف هست که با آمدن یک نفر سوم به زندگی شما ، زندگیتون حس و حال بهتری پیدا میکنه و خانه شما از سردی و بی روحی درمیاد و آهنگ صدای بچه آرامش بحش وجود شما خواهد بود. مخصوصا هنگامی که شما رو پدر و مادر صدا کنه شما را به وجد خواهد آورد. 👇 @Moshavere_Mehr_Amin