حکمت ۱۲۰ از سخنان امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام وَ سُئِلَ ( عليه السلام ) عَنْ قُرَيْشٍ فَقَالَ أَمَّا بَنُو مَخْزُومٍ، فَرَيْحَانَةُ قُرَيْشٍ نُحِبُّ حَدِيثَ رِجَالِهِمْ وَ النِّكَاحَ فِي نِسَائِهِمْ وَ أَمَّا بَنُو عَبْدِ شَمْسٍ فَأَبْعَدُهَا رَأْياً وَ أَمْنَعُهَا لِمَا وَرَاءَ ظُهُورِهَا وَ أَمَّا نَحْنُ فَأَبْذَلُ لِمَا فِي أَيْدِينَا وَ أَسْمَحُ عِنْدَ الْمَوْتِ بِنُفُوسِنَا وَ هُمْ أَكْثَرُ وَ أَمْكَرُ وَ أَنْكَرُ وَ نَحْنُ أَفْصَحُ وَ أَنْصَحُ وَ أَصْبَحُ . و درود خدا بر او فرمود: (از قريش پرسيدند) اما بني مخزوم، گل خوشبوي قريشند، كه شنيدن سخن مردانشان، و ازدواج با زنانشان را دوست داريم، اما بني عبد شمس (امويان) دورانديش، و در حمايت مال و فرزند توانمندند كه به همين جهت بدانديش تر و بخيل تر مي باشند، و اما ما (بني هاشم) آن چه در دست داريم بخشنده تر، و براي جانبازي در راه دين سخاوتمندتريم، آنگامشمارشان بيشتر اما فريبكارتر و زشت روي ترند، و ما گوياتر و خيرخواه تر و خوش روي تريم.