مستندعشق 🌷
⏪ قسمت هفدهم راوی برادر شهید سید کاظم صادقی صندلی را آرام کشیدم جلو و خودم را رویش ول کردم. سر باند پیچی شده اکبر نمی گذاشت چشم هایم را ببندم و خستگی راه را از تن در کنم. آرام روی تخت خوابیده بود و قفسه سینه اش بالا و پایین می شد. دکتر گفته بود خطر از بیخ گوشش رد شده. چشم هایم سنگین شده بود که صدای اکبر را شنیدم :« دستم را ول کن!» چرتم پاره شد. نگاه کردم به دستم . روی لبه تخت بود. گفتم:« داداش دستت را نگرفتم .» دوباره آه و ناله ای کرد و گفت :« میگم دستم رو ول کن !» ماتم برده بود. منظورش را نمی‌ فهمیدم . فکر کردم نکند هذیان می گوید. دستم را بلند کردم و ناخودآگاه گذاشتم روی دستش . محکم گرفتمش تا بشیند. بعد پاهایش را یکی یکی از تخت آویزان کرد ، گرم بود و عرق کرده . سفت گرفتمش تا بتواند راه برود . سمت در اتاق رفت و گفت :«ببندش.» دیگر داشتم شاخ در می آوردم در که بسته بود . همین طور نگاهش کردم . دوباره با آه و ناله گفت :«ببندش دیگه.» دستم رفت طرف در و بازش کردم . از اتاق رفت بیرون و من هم به دنبالش . تازه فهمیدم چه خبر شده. زدم زیر خنده . از شدت موج انفجار، قاطی کرده بود و همه چیز را برعکس می گفت. با شیطنت گفتم :« درو باز کنم دیگه؟» و آرام بستمش . پتوی پایین تخت را برداشتم و پهن کردم کف اتاق. نگاه کردم به عقربه های شب نمای ساعت مچی ام. از یک نصفه شب رد شده بود. کمرم را گذاشتم روی زمین . خستگی راه مانده بود توی تنم . از پادگان قم آمده بودم اینجا و فردا هم باید خودم را معرفی می کردم پادگان اهواز. پلک هایم روی هم بود و صدای اکبر توی گوشم . نمی فهمیدم خوابم یا بیدار . آخ می گفت و ناله می کرد ، وسطش هم یک حرف هایی می زد . صدایش ضعیف بود . دستم را گرفتم به لبه تخت و بلند شدم . گوشم را بردم نزدیک دهانش ، می گفت:«پام...یکی به دادم برسه .» تا صبح پا هایش را می مالیدم بلکه پلک هایش برود روی هم و کمی آرام بگیرد. خستگی خودم یادم رفته بود. یادشهداباصلوات اللهم‌عجل‌لولیک‌الفرج @Mostanade_Eshq
18 مشاهده