پروین اعتصامی ‌وسط جنگل به درختان بلندی که سایه بانی بالا سرش شکل داده بودند، خیره بود. شاخه درختان که با ورزش باد در حال رقص بودند. چشمانش را بست و در گذشته غرق شد، حرف‌هایی که صبح دو ماه پیش با او میزد. +غم مثل یک لکه سیاهیست‌ که وجود آدم را میگیرد . - شاید چون غم مثل یک سایه تاریک است . -با وجود سیاهی هم میشود پرواز کرد؟ +به نظرم باید سبک شد که پرواز کرد . دقایقی دیگر صدای پایی‌ که نزدیکش میشد باعث باز کردن چشمانش شد. باید غم را شکست میداد . @Mystical_complexity :تقدیم به از : @Madhoosh_110