در خطبه ۱۵۰ اشاره‌ای به مهدی موعود (عجّل اللَّه فرجه الشریف) دارد و در آخر سخن، گروهی را در آخرالزمان یاد می‌کند که شجاعت و حکمت و عبادت توأماً در آنان گرد آمده است. می‌فرماید:
ثُمَّ لَیشْحَذَنَّ فیها قَوْمٌ شَحْذَ الْقَینِ النَّصْلَ، تُجْلی بِالتَّنْزیلِ ابْصارُهُمْ وَیرْمی بِالتَّفْسیرِ فی مَسامِعِهِمْ وَ یغْبَقونَ کأْسَ الْحِکمَةِ بَعْدَ الصَّبوحِ.
سپس گروهی صیقل داده می‌شوند و مانند پیکان در دست آهنگر تیز و برّان می‌گردند، به وسیله قرآن پرده از دیده هایشان برداشته می‌شود و تفسیر و توضیح معانی قرآن در گوش های آنان القا می‌گردد، جامه ای پیاپی حکمت و معرفت را هر صبح و شام می‌نوشند و سرخوش باده معرفت می‌گردند.
📔سیری در نهج‌البلاغه ص۱۰۶