١٦٠ - وَ قَطَّعْنَاهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْبَاطًا ... آیه کریمه در صدد بیان نعمت هایی است که خدا بر آنها ارزانی داشته است؛ بنی اسرائیل که همگی از نسل حضرت یعقوب بودند به دوازده گروه تقسیم میشدند و هر گروه امتی را تشکیل میدادند. در رأس هر کدام از آنها یکی از نواده های حضرت یعقوب قرار داشت که امور دینی آنها را رهبری میکرد. چون در رأس آنها رهبران دینی قرار داشت و با هم رابطه نسبی داشتند طبعا جلوی برخوردهای خشونت بار و اختلافات قبیله ای به راحتی گرفته میشد. اداره جمعیتهای کوچک تر آسان تر از مدیریت جامعه بزرگ تر است به طوری که امروزه برای اداره بهتر کشورها در دنیا آن را به ایالتها و استانها تقسیم میکنند و بر آنها مدیرانی بر می گزینند؛ به هر حال این تقسیم که به سلامت زندگی اجتماعی آنها می انجامید خود لطف و نعمتی است که شامل آنها میشد. بنی اسرائیل در بیابان سوزان به سوی بیت المقدس در حرکت بودند، گرفتار کم آبی و تشنگی 🥵 شدند و از موسی تقاضای آب کردند؛ ما به او وحی کردیم که عصایت را بر این سنگ بزن و او چنین کرد؛ ناگهان دوازده چشمه از سنگ جوشید و این چشمه به گونه ای در میان آنها شاخه شاخه شد که هر کدام به خوبی چشمه و محل برداشت آب خود را میشناختند و اختلافی پیش نمی آمد و انضباط حاکم میشد. نعمت دیگر این که در آن بیابان گرم که پناهگاهی وجود نداشت ابر را بر سر آنها سایه افکن ساختیم‌ نعمت دیگر خوردنی ها بود که بر آنها منّ و سلوی فرستادیم. برای لغت «من» چند معنا ذکر شده است؛ ✓ نوعی شیره درخت با طعم شیرین ترنجبین ✓ عسل طبیعی که در لای سنگهای کوه ها وجود داشته ✓ سلوی بلدرچین یا مرغ بریان پس از بیان این نعمتها میگوید به آنها گفتیم از روزیهای پاکیزه ای که به شما داده ایم بخورید: (كُلُوا مِنْ طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ ) اما آنها خوردند و کفران و ناسپاسی کردند؛ البته آنها به ما ستم نکردند بلکه بر خودشان ستم میکردند.