۱٨٥ - أَوَلَمْ يَنْظُرُوا فِي مَلَكُوتِ السَّموات ... ملكوت در اصل، جنبة معلولیت و وابستگی ربطی موجود به خداوند است. شما به موجوداتی که در ذهن خود آفریده اید به طور مستقل نگاه نمیکنید بلکه با این نظر نگاه میکنید که وجود همه آنها به نفس شما تکیه دارد که اگر نازی کنید در هم فروریزند قالبها یک عارف و موحد به عالم این گونه نظر می افکند، اگر کسی صرفاً به خورشید و ستارگان و زمین نگاه کند و تنها خود آنها را ببیند او نگاه استقلالی کرده و تنها معلول را دیده است و اینگونه نگاه توحیدی نیست. اصالت هر چیزی به آنچه در پشت صحنه آن است ارتباط دارد که همان ربط وجودی آن به خداوند است و این عبارت است از ملکوت هر شی