قرآن ترجمه المیزان سوره 26 سوره مبارکه الشعراء صفحه 375 وَاتَّقُوا الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالْجِبِلَّةَ الْأَوَّلِينَ (184) و از آن که شما و مردم پيشين را آفريد، پروا داشته باشيد. (184) قَالُوا إِنَّمَا أَنْتَ مِنَ الْمُسَحَّرِينَ (185) گفتند: جز اين نيست که تو از آنانى که سخت سحر زده اند. (185) وَمَا أَنْتَ إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُنَا وَإِنْ نَظُنُّكَ لَمِنَ الْكَاذِبِينَ (186) و تو جز بشرى مانند ما نيستى، و قطعاً تو را از دروغگويان مى دانيم. (186) فَأَسْقِطْ عَلَيْنَا كِسَفًا مِنَ السَّمَاءِ إِنْ كُنْتَ مِنَ الصَّادِقِينَ (187) اگر راست مى گويى پاره هايى از آسمان را بر ما فرو ريز. (187) قَالَ رَبِّي أَعْلَمُ بِمَا تَعْمَلُونَ (188) گفت: پروردگارم به آنچه مى کنيد داناتر است. (188) فَكَذَّبُوهُ فَأَخَذَهُمْ عَذَابُ يَوْمِ الظُّلَّةِ ۚ إِنَّهُ كَانَ عَذَابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ (189) پس تکذيبش کردند و در نتيجه، عذاب روز <ظُلّة> (ابر آتشبار) آنان را فرا گرفت، راستى آن عذاب روزى بزرگ بود. (189) إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً ۖ وَمَا كَانَ أَكْثَرُهُمْ مُؤْمِنِينَ (190) بى شک در اين [حادثه] نشانه اى [بزرگ ]وجود دارد، و بيشتر آنان مؤمن نبودند. (190) وَإِنَّ رَبَّكَ لَهُوَ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (191) و همانا پروردگار تو آن عزّتمند و صاحب رحمت است. (191) وَإِنَّهُ لَتَنْزِيلُ رَبِّ الْعَالَمِينَ (192) و بى ترديد اين [قرآن] فرو فرستاده خداوندگار جهانيان است. (192) نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ (193) که روح الامين آن را نازل کرده است، (193) عَلَىٰ قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ (194) بر قلب تو تا از اخطارکنندگان باشى. (194) بِلِسَانٍ عَرَبِيٍّ مُبِينٍ (195) به زبان عربى روشن. (195) وَإِنَّهُ لَفِي زُبُرِ الْأَوَّلِينَ (196) و همانا [خبر] اين (قرآن) در کتاب هاى پيشينيان وجود دارد. (196) أَوَلَمْ يَكُنْ لَهُمْ آيَةً أَنْ يَعْلَمَهُ عُلَمَاءُ بَنِي إِسْرَائِيلَ (197) آيا اين که علماى بنى اسرائيل آن را مى شناسند، براى آنان نشانه اى [بر صحّت آن] نيست؟ (197) وَلَوْ نَزَّلْنَاهُ عَلَىٰ بَعْضِ الْأَعْجَمِينَ (198) و اگر آن را [به زبان عربى با همين اعجاز ]بر برخى از عجم ها نازل کرده بوديم. (198) فَقَرَأَهُ عَلَيْهِمْ مَا كَانُوا بِهِ مُؤْمِنِينَ (199) و آن را بر آنان خوانده بود [که خودِ خواندنش نيز اعجاز بود] باز هم به آن ايمان نمى آوردند. (199) كَذَٰلِكَ سَلَكْنَاهُ فِي قُلُوبِ الْمُجْرِمِينَ (200) بدين گونه آن را [با وصف مبغوضيّت] در قلب هاى مجرمان وارد کرديم. (200) لَا يُؤْمِنُونَ بِهِ حَتَّىٰ يَرَوُا الْعَذَابَ الْأَلِيمَ (201) و به آن ايمان نخواهند آورد تا آن عذاب دردآور را ببينند. (201) فَيَأْتِيَهُمْ بَغْتَةً وَهُمْ لَا يَشْعُرُونَ (202) که ناگهان بر ايشان درآيد در حالى که آنان بى خبرند. (202) فَيَقُولُوا هَلْ نَحْنُ مُنْظَرُونَ (203) پس گويند: آيا ما مهلت مى يابيم؟ (203) أَفَبِعَذَابِنَا يَسْتَعْجِلُونَ (204) آيا باز هم در آمدن عذاب ما شتاب دارند؟ (204) أَفَرَأَيْتَ إِنْ مَتَّعْنَاهُمْ سِنِينَ (205) پس آيا رأى تو چيست؟ اگر ما آنان را ساليانى [مهلت و] کاميابى دهيم. (205) ثُمَّ جَاءَهُمْ مَا كَانُوا يُوعَدُونَ (206) سپس آن [عذابى] که به آن تهديد مى شدند، بر آنان درآيد. (206) #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 ☫ به نهضت سواد رسانه ای بپیوندید👇 https://eitaa.com/NhztSavadResani