البته نماز و نیایش انسان برای خدا سودی ندارد: (...وَمَنْ كَفَرَ فَإِنَّ اللَّهَ غَنِيٌّ حَمِيدٌ؛ لقمان/۱۲) اما راه رسیدن به سعادت و شکوفایی استعدادهای انسانی و خلاصه رسیدن به مقام خلیفةاللهی با روش "دلبخواهی" حاصل نمیشود. بلکه باید دید چه راه و روشی را آفرینندهٔ دانای ما پیشنهاد میکند، همانطور که اگر کسی مقصدی مانند شمال را در نظر دارد نمیتوان گفت راه اتصال به این مقصد را خودش انتخاب کند. بلکه راه مشخصی است که هرکس در سر سودای رسیدن به آن مقصد را دارد، لازم است همان راه را انتخاب کند. اشتباه نشود؛ منظور این نیست که کسی را میتوان یا شایسته است که مجبور به انتخاب راه خاصی کرد، بلکه منظور این است که راه رسیدن به خدا مطابق امیال انسان ها قابل تغییر نیست. اما اینکه خدا را باید عاشقانه پرستید نیز سخن بسیار درست و بی نقصی است، اما نتیجه گیری غلط است، چون عاشق همواره به دنبال آن است که در تمام زندگی، مخصوصا تنظیم روابط با معشوق، خوشایند معشوق را لحاظ کند نه آنچه خود می پسندد؛ در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی بنابراین چه کسی که دنبال هدف آفرینش انسانی خود است و چه کسی که دنبال عبادت عارفانه و عاشقانه است، باید روش پیشنهادی خالقش که توسط پیامبران تبیین شده را ملاک رفتار خود قرار دهد. 🔷🔸🌴🌹💎🌹🌴🔸🔷