مولانا انسان‌هایی را که تنها به خواب و خور و روزمرگی عادت دارند و جز ارضاء انواعِ شهوات به امرِ دیگری نمی‌پردازند به مرغِ کوری تشبیه می‌کند که هرگز آبِ شیرین ندیده است و بنابراین چاره‌ای جز خوردنِ همان دانه‌های پَست و بی‌ارزش ندارد. اما کسانی نیز هستند که میل و کِششِ آنها به سوی آبِ شیرین است و در حدِّ توان از آشامیدنِ آبِ شور دوری می‌کنند. این افراد گرچه قلیل هستند، در اینجا و آنجا یافت می‌شوند. محشور شدن با این افراد روحِ آدمی را شیرین می‌کند و او را به سوی یافتن و نوشیدنِ آبِ شیرین سوق می‌دهد. آبِ شیرین چون نبیند مرغِ کور چون نَگردد گِردِ چشمهٔ آبِ شور؟ مولانا 🌴🌴💎🌴🌴