«شعر شهادت» تا زنده ام شعر شهادت می نویسم بعد از شهادت از سعادت می نویسم دنیا بداند هر چه هستم،هرچه بودم از خاطـراتـم بـا رشادت می نویسم عکـس شـهیـدان خـدا هر جا ببیـنم با هـر سـلامی با حسادت می نویسم دارم کتـاب خـاطـرات هـر شـهیـدی از لـحظـه ی شـاد ولادت می نویسم ذکر دعـایـم شد ظـهـورش تـا بیـایـد در سجـده هنـگام عبادت می نویسم یـاد ابالفـضل و حسیـن و یـاد زیـنب سربـنـد یا زهـرا بـه یـادش می نویسم وقـتـی دلـم دارد هـوای کـربـلایـش یک نوحه با عشق و ارادت می نویسم شاعر؛ بهروز عبداللهی صدرآبادی ۱۴۰۲/۷/۱۴ شیراز