شهادت،فقط برای مردان خداست! مرگ حق است و همه ما در پایان زندگی با ملک الموت روبرو خواهیم شد اما جان دادن بعضی ها خیلی خاص است. یک طوریست که اهل دل حسرتش را می خورند. مرگ همراه با عزت و شرف. اسمش شهادت است و آنکه با این مرگ از دنیا رفته، شهید نامیده می شود. ولی شهادت لیاقت می خواهد به این سادگی ها نیست ... مثلا همین سردار محمدرضا زاهدی عزیزمان که در بین بچه های جبهه به حاج علی معروف بود. اصلا انگار این مرد اهل دنیا نبود و ذره ای به این دیار فانی دلبستگی نداشت؛مثل همرزمانش حاج حسین خرازی، حاج احمد کاظمی، حاج قاسم سلیمانی،حاج علی صیاد شیرازی. حاج علی ما هم می توانست برای خودش در بالا شهر تهران یک زندگی آرام دست و پا کند. حاج علی ما هم می توانست مثل بعضی ها یقه ببندد و به اتفاق آقازاده ها شرکت ثبت کند و اموال بیت المال را به خودش انتقال دهد. حاج علی ما هم می توانست فرزندانش را به ترکیه و امارات بفرستد تا بُرج بسازند و اینجا خودش مردم را به خوردن نان خشک و بستن لُنگ تشویق کند. حاج علی ما، برای رسیدن به مال دنیا خیلی دستش بازتر از بعضی ها بود. اما حاج علی ما اهل دنیا نبود‌. حاج علی را چه به این کارها. اصلا انگار حاج علی را خلق کرده بودند برای جانبازی. خدای من؛ چطور این مرد با آن جسم رنجور و زخمی اینطور در خط اول میدان ایستاده بود و خسته نمی شد؟ شاید این خاصیت مردان خداست که از کار برای خدا خسته نمی شوند. اصلا حیف بود که حاج علی بمیرد. حاج علی باید شهید می شد. شهادت برازنده مردان خداست. کسی چه می داند که در شب قدر با امام رئوف چه گفت و چه خواست؟ چه شد که حاج علی یکباره سر از مشهدالرضا در آورد. نکند حاج علی هم از حاج قاسم یاد گرفته بود ؟ از حاج قاسم به حاج علی... علی جان اگر میخوای جواز شهادت بگیری برو سراغ امام رئوف. آقامون روی مردان خدا رو زمین نمیگذاره. شهادتت مبارک حاج علی زاهدی... ۲۳/رمضان/۱۴۴۵ ۱۵/فروردین/۱۴۰۳ وَالعاقِبَةُ لِلمُتَّقينَ