🔻 هیچ وسیله ای مستحکم تر و دائمی تر از نماز برای ارتباط میان انسان با خدا نیست . مبتدی ترین انسانها ، رابطه خود با خدا را به وسیله نماز آغاز می کنند . برجسته ترین اولیای خدا نیز بهشت خلوت انس خود با محبوب را در نماز می دیدند . این گنجینه ذکور و راز را هرگز پایانی نیست و هر که با آن بیشتر آشنا شود ، درخشش بیشتری در آن می یابد . کلمات و اذکار نماز ، هر یک خلاصه ای است که به بخشی از معارف دین اشاره می کند و به طور مکرر و پی در پی آن را به یاد نمازگزار می آورد . نمازی که با تدبر در معانی و بدون سهو و غفلت گزارده شود ، انسان را روز به روز با معارف الهی آشناتر و به آن دلبسته تر می سازد . نماز به عنوان ذکر خدا ، به روح و روان تشنه انسان آرامش بخشیده و اطمینان خاطر درونی را در او تقویت می کند . چون نماز اقبال به خداست ، روح ایمان را زنده می سازد و به انسان می فهماند که به جایی تکیه دارد که انهدام پذیر نیست و به سببی دست زده که پاره شدنی نیست . انسان نمازگزار هرگز دچار اضطراب ناشی از گناه نمی شود ، احساسی که بسیاری از انسان های بی نماز از آن رنج می برند . این عدم اضطراب انسان نمازگزار ، نتیجه و ثمره ارتباط او با خالق مهربان است . انسان نمازگزار ، دیدگاه خاصی به هستی دارد . دیدگاه ویژه انسان های نمازگزار به زندگی در دنیا و ثبات شخصیت آنها ، باعث می شود که همواره احساس آرامش و امنیت روحی و روانی نموده و در مقابل افت و خیزهای غیر منتظره زندگی دچار ترس و اضطراب نشوند .