مکرّر این را پیشنهاد کرده‌ام که یکی از کارهای بسیار خوب ـ اگر اهل خیری پیدا بشوند ـ این است که صحیفهٔ سجادیه را به چاپ خوبی چاپ کنند و در ابتدایش یک صفحه اضافه کنند و در آن یک متن اهدا بنویسند و فقط جای مشخصات را خالی بگذارند، به این صورت که مثلا «این کتاب از طرف برادر شما... اهل... به شما... اهل کشور... که در سال... به مکه آمده‌اید، اهدا می‌شود.» آنوقت هر ایرانی که به مکه می‌رود، با خودش ده بیست تا از این کتاب‌ها ببرد و به مردمی که از اطراف آمده‌اند هدیه کند. این کتاب، دعای محض است و یک کلمه از آن کلماتی که موجب بهانهٔ سعودیها بشود در آن وجود ندارد. [اولِ کتاب] هم بنویسند که اینها دعاهایی است متعلق به علی بن الحسین بن علی بن ابی‌طالب، فرزند رسول الله که در سال ۳۸ هجری قمری متولد شد و در سال ۹۵ هجری قمری از دنیا رفت و امام چهارم شیعیان است. به نظر من این بهترین شیوه تبلیغ است؛ تبلیغِ بی‌سرو صدایی است که در آن نه فحش است و نه مباحثه‌ای که طرف بخواهد عکس‌العمل نشان بدهد. خلاصه برای شیعه یکی از بهترین تبلیغ‌ها پخش صحیفهٔ سجادیه در میان مسلمین دنیاست که اصلا از چنین کتابی خبر ندارند. چهل پنجاه سال پیش که طنطاوی (صاحب تفسیر معروف) زنده بود نسخه‌ای از همین صحیفه سجادیه برایش فرستاده بودند، تعجب کرده بود و بعد در نامه‌ای به یکی از آقایان نوشته بود: سزاوار است که این کتاب را «زبور آل محمد» بنامیم. ۱۲- ص ۱۶۶