یک چند باری چند نفر از من پرسیدند که فلانی، تا کی هر بامداد جمعه برای حاج قاسم خواهی نوشت؟ خسته نمی‌شوی؟ کم نمی‌آوری؟ یادت نمی‌رود و کلماتت اصلاً کم نمی‌شوند.... هیچ وقت برای این پرسش‌ها پاسخی درست و دقیق نداشته‌ام اما می‌دانم دوست دارم هر روز بنویسم، چراکه حاج قاسم نماد تمام شهدای ما است، نماد تمام کسانی که رفتند تا ما بمانیم و او که خیلی از زندگان امروز درکش کردند و شناختنش بهترین گزینه برای نوشتن است تا پشت سر او بشود برای همه نوشت و تا جایی که جا داشته باشد و تا جایی که جان در کالبد ما باشد این مسیر ادامه پیدا خواهد کرد.... نوشتن برای شهدا خستگی نمی‌طلبد بلکه پایندگی در ذهن و دلبستگی در پیوستن را به همراه دارد و باید که همه ما در کنار همدیگر این خاطرات را زنده نگه‌داریم تا آیندگان بدانند ما چگونه ما شدیم....