🔰کانال مذهبی خادم الشریعه🔰 سؤال: آيا انبيا و اوليا، علاوه بر قدرت هاى عادى، توان انجام امور خارق العاده را نيز دارند؟ پاسخ: جهان آفرينش، جهان اسباب و مسبّبات و علّت‌ها و معلول‌ها است. هر فردى در كار خود از قدرت الهى بهره مى گيرد و اگر پيوند او از آن قدرت لايزال گسسته گردد، عاجز و ناتوان مى شود. بنابراين، اگر اولياى الهى كارهاى خارق العاده اى را انجام مى دهند، همگى از قدرت الهى سرچشمه گرفته و به اذن او مى باشد. اگر اين پيوند قطع شود، هيچ فردى توان كارى را؛ اعم از عادى و غير عادى، نخواهد داشت. كارهاى برون از توان عادى معلول تكامل روحى و روانى «ولىّ» خداست كه در اثر طى طريق عبوديت و عمل به تعاليم اسلام و پيمودن صراط مستقيم به اين مقام مى رسد. [۱] انسان در سايه عبوديت و بندگى خدا و اخلاص در عبادت، براى خود سيرى در تكامل باطنى دارد كه ربطى به زندگى فردى واجتماعى او ندارد و اين سير از حدود جسم وماده بيرون است و هر فردى در اين سير معنوى خود، به فراخور حال خويش مقاماتى را به دست مى آورد كه چه بسا آنها را در اين جهان و يا پس از مرگ مشاهده نمايد. مقصود از كمال چيست؟ وقتى مى گوييم خداوند كمال مطلق و نامتناهى است، مقصود از آن، همان «صفات جمال» خدا؛ از قبيل «علم» و «قدرت» و «حيات» و «اراده» است. هرگاه بنده اى در پرتو پيمودن راه اطاعت، گام در درجات كمال مى گذارد و از نردبان كمال بالا مى رود، مقصود اين است كه كمال وجودى بيشترى به دست آورده و علم بيشتر، قدرت زيادتر، اراده اى نافذتر وحياتى جاودانه تر پيدا مى كند. در اين صورت مى تواند از فرشته بالاتر قرار گيرد و از كمالات بيشترى بهره مند گردد. بشر، پيوسته خواهان آن است كه بر جهان تسلط پيدا كند و كارى را كه انسان هاى عادى از انجام آن عاجزند، انجام دهد. به عنوان مثال، گروهى از مرتاضان از طريق رياضت هاى حرام و آزار دهنده به تقويت نفس و روح پرداخته و قدرت هايى را به دست مى آورند. امّا راه صحيح كه موجب سعادت هر دو جهان مى گردد، آن است كه راه «بندگى» و خضوع در برابر خداى جهان را در پيش گيرد و با پيمودن راه بندگى، مقاماتى به دست آورده و سرانجام قدرت بر تصرف در تكوين پيدا كند. پيامبر گرامى (ص) در ضمن حديثى به مقامات بلند سالكان راه حق و پويندگان راه عبوديت وبندگى اشاره نموده، سخن پروردگار را چنين نقل مى فرمايد: «هيچ بنده اى به وسيله كارى، نسبت به من تقرب نجسته كه محبوب تر از انجام فرايض بوده باشد. (آنگاه فرمود: ) بنده من با گزاردن نمازهاى نافله آنچنان به من نزديك مى شود كه اورا دوست مى دارم. وقتى او محبوب من شد، من گوش او مى شوم كه با آن مى شنود، وچشم او مى شوم كه با آن مى بيند و زبان او مى گردم كه با آن سخن مى گويد، و دست او مى شوم كه با آن حمله مى كند. هرگاه مرا بخواند اجابت مى كنم و اگر چيزى از من بخواهد مى بخشم». [۱] دقت در اين حديث، ما را به عظمت كمالى كه انسان در سايه انجام فرايض و نوافل پيدا مى كند، به خوبى رهبرى مى كند. در اين حالت قدرت درونى انسان به حدّى مى رسد كه با قدرت الهى صداهايى را كه با نيروى عادى نمى شنيد، مى شنود و صور و اشباحى را كه ديدگان عادى را ياراى ديدن آنها نيست، مى بيند. سرانجام خواسته هاى اوجامه عمل پوشيده، حاجت هايش برآورده مى شود، در نتيجه دوست خدا مى شود و عمل او، عمل خدايى مى گردد. جاى شك نيست مقصود از اينكه خدا چشم وگوش او مى گردد، اين است كه ديده او در پرتو قدرت الهى، نافذتر و گوش او شنواتر و قدرت او گسترده تر مى گردد. پی نوشت: [۱]: آرى براى رسيدن به انجام امور خارق العاده، راه ديگرى به نام رياضت هست ولى پيمودن آن راه حرام و ممنوع مى باشد. وگاهى مصالح غيبى ايجاب مى كند كه فردى در دوران كودكى، به كمالى برسد كه ديگران فاقد آن هستند، و اين جنبه استثنايى دارد. [۱]: اصول كافى، ج ۲، ص ۳۵۲ چاپ دارالكتب الاسلاميه. 🔻عضو کانال مذهبی خادم الشریعه شوید :🔻 https://eitaa.com/joinchat/2573139970C1b84b6eccf ✅لینک کانال ما را برای بقیه ارسال کنید اجرتون با امام زمان عج