نگاه نکردن کودک هنگام جماع عَنْ جَابِرٍ قَالَ: قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ (علیه السلام) إِيَّاكَ وَ الْجِمَاعَ حَيْثُ يَرَاكَ صَبِيٌّ يُحْسِنُ أَنْ يَصِفَ حَالَكَ قُلْتُ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ كَرَاهَةَ الشُّنْعَةِ [۱] قَالَ لَا فَإِنَّكَ إِنْ رُزِقْتَ وَلَداً كَانَ شُهْرَةً عَلَماً فِي الْفِسْقِ وَ الْفُجُورِ. [۲] جابر گوید: امام باقر (علیه السلام) فرمودند: از جماعی که کودک تو را ببیند و به خوبی حال تو را بیان کند بپرهیز، گفتم: ای فرزند رسول خدا کراهت شما به خاطر زشت شدن فرزند است، فرمودند: نه اگر فرزنددار شوی فرزندت مشهور به گناه و اعمال زشت خواهد شد. عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) أَنَّهُ قَالَ: إِيَّاكَ أَنْ تُجَامِعَ أَهْلَكَ وَ صَبِيٌ يَنْظُرُ إِلَيْكَ فَإِنَّ رَسُولَ اللَّهِ (صلی الله علیه و اله) كَانَ يَكْرَهُ ذَلِكَ أَشَدَّ كَرَاهِيَةٍ. [۳] راوی گوید: امام صادق (علیه السلام) فرمودند: برحذر باشد که هنگام جماع کردن با همسرت کودکی تو را ببیند، همانا رسول خدا (صلی الله علیه و اله) به شدت این عمل را ناپسند می‌دانستند. عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْحُسَيْنِ بْنِ زَيْدٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و اله) وَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَوْ أَنَّ رَجُلًا غَشِيَ امْرَأَتَهُ وَ فِي الْبَيْتِ صَبِيٌ مُسْتَيْقِظٌ يَرَاهُمَا وَ يَسْمَعُ كَلَامَهُمَا وَ نَفَسَهُمَا مَا أَفْلَحَ أَبَداً إِذَا كَانَ غُلَاماً كَانَ زَانِياً أَوْجَارِيَةً كَانَتْ زَانِيَةً وَ كَانَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ (علیه السلام) إِذَا أَرَادَ أَنْ يَغْشَى أَهْلَهُ أَغْلَقَ الْبَابَ وَ أَرْخَى السُّتُورَ وَ أَخْرَجَ الْخَدَمَ. [۱] پیامبر (صلی الله علیه و اله) فرمودند: قسم به کسی که جانم در دست اوست اگر کسی با همسر خود جماع کند و کودکی در اتاق بیدار بوده و آن دو را ببیند و صدای سخن گفتن و نفس کشیدن آنها را بشنود، فرزند پدید آمده رستگار نخواهد شد و پسر یا دختر باشد زناکار گردد و علی بن حسین (علیهما السلام) هنگامی که قصد جماع با همسرش را داشت در را بسته و پرده‌ها را کشیده و خادم‌ها را بیرون می‌کردند. ---------- [۱]: در طب الأئمة (علیهم السلام) ص ۱۳۳ " کراهة النبیغة " آمده است. [۲]: وسائل الشيعة ج ۲۰ ص ۱۳۴ [۳]: وسائل الشيعة ج ۲۰ ص ۱۳۴ [۱]: الكافي (ط - الإسلامية) ج ۵ ص ۵۰۰، وسائل الشیعة ج ۲۰ ص ۱۳۳