🔅پیامبر صلّی الله علیه و آله فرمودند: مَوْتُ الْإِنْسَانِ بِالذُّنُوبِ أَكْثَرُ مِنْ مَوْتِهِ بِالْأَجَلِ وَ حَيَاتُهُ بِالْبِرِّ أَكْثَرُ مِنْ حَيَاتِهِ بِالْعُمُر. 💠مرگ انسان ها در نتیجه گناهان، بیشتر از مرگ آنها در نتیجه فرا رسیدنِ اَجَل است و زنده ماندن انسان ها در نتیجه نیکی هایشان، بیشتر از زندگی کردنشان به خاطر باقی بودنِ عمر است. 📙مکارم الاخلاق، ص 362 📌اجل در واقع دو ملکی هستند که مسئول نگهداری انسان از بلایا می باشند تا مادامی که وظیفه دارند، و به محض اتمام عمر انسان، این دو ملک انسان را رها می کنند و انسان بی وقفه از طریق سببی می میرد(مثل سکته کردن یا هر حادثه ای)، منتها نیکی کردن انسان و گناه کردن او اثری در زندگی شخص می گذارد که آن دو ملک حق ورود به آن آثار را ندارند، لذا اگر کسی بر اثر گناهی بنا باشد بمیرد ، با این که اجل او باقیست و آن دو ملک نگهدارنده حضور دارند، ولیکن جلوی آن بلا را نمی گیرند چون اجازه ندارند، و آن شخص باید تاوان گناه خویش را پس دهد و نیکی هم همینطور است. همچنین ممکن است این دو ملک بر اثر گناهان و نیکی های انسان مدت محافظتشان از انسان تغییر بکند ، که این مسئله احتمالش کمتر است، چون در روایت آمده با نیکی خودشان زندگی می کنند نه بر اساس عمرشان