شیطان پرستی پرستش شیطان یا سایر چهره های محوری اهریمن‌شناسی مسیحی. شیطان پرستی که اصولا واکنشی در برابر مسیحیت است، واقعه ی تاریخی نادری بوده است. از اواخر قرون وسطا جادوگران را متهم به پرستش شیطان می کردند ولی تقریبا هیچ سند معتبری دال بر وقوع آن وجود ندارد. فرض می شود که آیین اصلی و مشخصه ی شیطان پرستی «مس سیاه»  است - یعنی هزل  کفر آمیزی از عشایی که کشیشی خلع لباس شده برگزار می کرد، همراه با شمعهای سیاه و پیکره های مسیح بر صلیب  وارونه، و شامل آلودن نان و شراب مقدس (عشای ربانی)، روابط جنسی افراطی و گاهی قربانی کردن حیوانات و حتی انسان. اما توصیفی از آن قبل از اواخر قرن نوزدهم وجود ندارد. بدعت گزاران قرون وسطایی متهم به تحریف عشای ربانی بودند و در فرانسه ی قرن هفدهم گاهی صورت های دستکاری شده یی از آن را برای مقاصدی جادوگرانه برگزار می کردند، اما شیطان پرستی در کار نبود. شیطان پرستی عصر جدید با «احیای رازوری» در قرن نوزدهم آغاز شد. این احيا شامل «احیا»ی تلفیقی شیطان پرستی به تقلید از مراسمی بود که در قرون پیشین به جادوگران و ساحرگان نسبت میدادند. شیطان پرستی هنوز در میان کسانی به زندگی خود ادامه میدهد که با اجرای اعمالی که آنها را شر می انگارند به هیجان می آیند؛ حیات آن تا حدی مدیون ادبیات و سینمای عامیانه و تا حدی نیز مدیون محکومیت‌های گه گاهی کلیسایی است، و اینها چیزهایی است که همیشه توجه به شیطان پرستی را برانگیخته اند. #شیطان_پرستی #مسیحیت #کلیسا #فرهنگ_ادیان_جهان @sghanrani