⭕️کره جنوبی و مشکل ریشه‌ای عدم توسعه سیاسی 🔹پس از اعلام حکومت نظامی اضطراری ازسوی رئیس‌جمهور کره جنوبی، درخواست‌ها برای استعفای وی افزایش یافته و تعدادی از دستیاران ارشد دولت این کشور به‌طور دسته‌جمعی از سمت خود کنار رفته‎‌اند.احزاب مخالف دولت کره جنوبی به‌تازگی لایحه‌ای را برای استیضاح «یون سوک یول»، رئیس‌جمهور این کشور، ارائه کرده‎اند. عدم توسعه سیاسی در کره جنوبی، به‌رغم رشد چشمگیر اقتصادی و مدرن‌سازی کشور، به دلایل مختلف تاریخی، اجتماعی و ساختاری بازمی‌گردد: 1️⃣کره جنوبی تا دهه 1980 به شدت تحت کنترل حکومت‌های نظامی بود. پس از جنگ کره (1950-1953)، رژیم‌های نظامی برای کنترل اوضاع، آزادی‌های سیاسی را محدود کردند. در دوران حکومت نظامی ژنرال‌های چون پارک چونگ هی (1961-1979) و چون دو هوان (1980-1988)، هرچند پیشرفت اقتصادی قابل توجهی رخ داد، ولی توسعه سیاسی به دلیل سرکوب آزادی بیان، اعتراضات مردمی و رسانه‌های مستقل متوقف شد. 2️⃣نظام سیاسی و بوروکراسی در کره جنوبی بر اساس ساختارهای متمرکز و اقتدارگرایانه طراحی شده است . این مدل، ایجاد احزاب قدرتمند و پایدار دموکراتیک را محدود کرد و سیاست را به میدان رقابت‌های نخبگان قدرت‌محور بدل نموده است. 3️⃣وجود کره شمالی به‌عنوان یک دشمن فعال، سیاستمداران کره جنوبی را به تمرکز بر مسائل امنیت ملی سوق داده و اجازه نداده است که انرژی کافی برای اصلاحات سیاسی تخصیص یابد. این وضعیت، توجیهی برای محدودیت‌های سیاسی به بهانه حفظ امنیت ملی فراهم کرده است. 4️⃣ نابرابری‌های شدید اقتصادی که نتیجه رشد سریع و بدون تعادل اقتصادی بود، سبب شد تا گروه‌های مختلف جامعه توان و فرصت مشارکت در سیاست را از دست بدهند. کارگران و کشاورزان اغلب تحت سلطه نخبگان صنعتی و دولتی قرار گرفتند. 5️⃣شرکت‌های بزرگ (موسوم به چبول‌ها در زبان کره‌ای) مانند سامسونگ، هیوندای و ال‌جی تأثیر زیادی بر سیاست‌های دولت دارند. نفوذ اقتصادی این شرکت‌ها اغلب مانع از پیشبرد اصلاحات دموکراتیک شده است، زیرا منافع اقتصادی آنان ممکن است با آزادی‌های سیاسی در تضاد باشد.