مسئله اصلی جنگ است
✍سید حامد ترابی
از علی علیزاده کلیپی چند دقیقه منتشر شده در باب روی کارآمدن #ترامپ و نیاز به جدی گرفتن مبارزه با #تحریم و....کلیپی که در آن علیزاده بسیاری از مسئولان کشور را به دلیل جدی نبودن در جنگ اقتصادی و...مواخذه می‌کند. این صحبت‌ها با واکنش‌های بسیاری رو به رو شده. به نظرم رسید در باب این صحبت‌ها چند نکته بگویم:
⭕️ اولین نکته این است که متاسفانه آقای علیزاده در تحلیل روی کار آمدن ترامپ از زاویه تحریم‌ها همان اشتباهی را می‌کند که جواد ظریف انجام می‌دهد. واقعیت فنی و میدانی تحریم‌ها این است که تحریم‌هایی که پیش از این به صورت حداکثری در دوران ترامپ اعمال شد توسط #بایدن ادامه یافت و اکنون نیز از این زاویه تغییر فوق‌العاده‌ای رخ نداده.
✔️ اما مسئله اصلی که در هیاهوی لحن تند و خطای تحلیلی اول در بزرگ‌نمایی ترامپ گم شد اما حرف دقیقی است، جدی گرفته نشدن جنگ ما با آمریکا است. موضوعی که الزاما ربطی به ترامپ هم ندارد. قبلا و در گفتگوهای متعدد نوشته و گفته‌ام که ایراد ما این است که جنگ با دشمن را مخفی و حتی انکار می‌کنیم. اشتباه بزرگی که در #جنگ_اقتصادی انجام دادیم و به جای رو به رو کردن مردم با واقعیت آن و راه‌حل‌های مبارزه با آن، جنگ اقتصادی را به دلایلی بعضاً با توجیه در ظاهر صحیح و بعضاً بدون توجیه از جمله نظام منافع، غربزدگی، عدم اعتماد به مردم، محافظه‌کاری رسانه‌ای و...منکر شدیم. این موضوع باعث شد مبارزه جدی با تحریم انجام ندهیم و در مقابل اثرات اجتماعی آن راه حل اعتماد به دشمن را انتخاب کردیم. راه‌حلی که از قبل و براساس تجربه تاریخی مشخص بود بیهوده است و خیلی زود هم منجر به فشار بیشتر شد. اما تلخی ماجرا این است که اکنون نیز نه جنگ اقتصادی و نه جنگ همه‌جانبه‌ای که بعد از طوفان‌الاقصی درگیر شده‌ایم را جدی نگرفتیم و همچنان در بر همان پاشنه کوچک‌انگاری و انکار می‌چرخد.
✅ بنابراین فرای حواشی و برخی تحلیل‌های غلط ارائه شده اصلِ موضوعِ نادیده گرفتن جنگ در کشور یک معظل است. جنگ نیاز به گارد جنگی و تدبیر متناسب دارد نه انکار و کوچک‌انگاری.
‼️البته و متاسفانه آقای علیزاده این حرف‌ها را بعضاً با برخی تقابل‌های بیهوده و بعضاً شخصی در حاشیه برده. مثلا دیدم وقتی که فرزند آن منبری مشهور که خوب حداقل به نظر من این جنگ را فهم نکرده است، به او نقد کرده آقای علیزاده به جای نقد فکری نسبت خویشاوندی آن فرد با فلانی را پیش کشیده. اتفاقی که نه اخلاقی است نه در صورت تایید چیزی را ثابت می‌کند، نسبت خویشاوندی با کسی که اشتباهی دارد فقط در صورت تایید آن رفتار اثبات‌کننده است ولاغیر. وگرنه چه بسیار نزدیکانی که از نظر فکر از هم دور هستند.