آدمی‌زاد بنده‌یِ دیده شدنه. حالا به هر قیمتی. اونقدری که شرف‌شو میزاره زیر پاهاش و لبخندزنان به زندگیش ادامه میده و کَـکِـش هم نمیگزه ، مبادا که حرفی بزنه و یه وقت به مذاق مخاطبش خوش نیاد... اون وقت فرسخ‌ها اون طرف‌تر یکی داره جنازه‌یِ بچه‌یِ پرپر شده‌شو داخل ملحفه‌یِ گلگون شده می‌پیچه ، و یکی اینجا نگران دوتا دونه کم و زیاد شدن ممبرشه. رها کن بره بابا. رها کن فقط.