قرآن ترجمه المیزان
سوره 28
سوره مبارکه القصص
صفحه 396
إِنَّ الَّذِي فَرَضَ عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لَرَادُّكَ إِلَىٰ مَعَادٍ ۚ قُلْ رَبِّي أَعْلَمُ مَنْ جَاءَ بِالْهُدَىٰ وَمَنْ هُوَ فِي ضَلَالٍ مُبِينٍ (85)
همانا آن که قرآن را بر تو فرض کرد [در قيامت ]تو را به بازگشتگاهى [رفيع] بازمى گرداند، بگو: پروردگار من داناتر است که چه کسى هدايت آورده و چه کسى در گمراهى نمايانى [غرق] است. (85)
وَمَا كُنْتَ تَرْجُو أَنْ يُلْقَىٰ إِلَيْكَ الْكِتَابُ إِلَّا رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ ۖ فَلَا تَكُونَنَّ ظَهِيرًا لِلْكَافِرِينَ (86)
و تو انتظار نداشتى که اين کتاب به تو القا شود، ليکن رحمتى از پروردگارت بود [که موجب شد به تو القا شود] پس هرگز پشيتبان کافران مباش. (86)
وَلَا يَصُدُّنَّكَ عَنْ آيَاتِ اللَّهِ بَعْدَ إِذْ أُنْزِلَتْ إِلَيْكَ ۖ وَادْعُ إِلَىٰ رَبِّكَ ۖ وَلَا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِكِينَ (87)
و مبادا آنان تو را از [ابلاغ] آيات خدا بعد از آن که به سويت نازل شد، بازدارند و به سوى پروردگارت دعوت کن و هرگز از مشرکان مباش. (87)
وَلَا تَدْعُ مَعَ اللَّهِ إِلَٰهًا آخَرَ ۘ لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ ۚ كُلُّ شَيْءٍ هَالِكٌ إِلَّا وَجْهَهُ ۚ لَهُ الْحُكْمُ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ (88)
و با وجود خدا معبود ديگرى مخوان، هيچ معبودى جز او نيست، هر چيزى هلاک شدنى است جز وجه او; حکم فقط براى او است و فقط به سوى او بازگردانده مى شويد. (88)
سوره 29
سوره مبارکه العنكبوت
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند بخشنده مهربان
الم (1)
الف ، لام ، ميم . (1)
أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ يُتْرَكُوا أَنْ يَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا يُفْتَنُونَ (2)
آيا مردم پنداشته اند همين که بگويند: ايمان آورديم، رها مى شوند و مورد امتحان قرار نمى گيرند. (2)
وَلَقَدْ فَتَنَّا الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ ۖ فَلَيَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِينَ صَدَقُوا وَلَيَعْلَمَنَّ الْكَاذِبِينَ (3)
در حالى که بى ترديد کسانى را که پيش از آنان بودند امتحان کرده ايم؟ پس حتماً [آنان نيز امتحان مى شوند و] خدا آنان را که راست گفته اند، خواهد شناخت و آنان را که دروغگويند نيز خواهد شناخت. (3)
أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ السَّيِّئَاتِ أَنْ يَسْبِقُونَا ۚ سَاءَ مَا يَحْكُمُونَ (4)
آيا کسانى که کارهاى بد مى کنند، پنداشته اند که مى توانند بر ما سبقت گيرند (از ما بگريزند)؟ چه بد قضاوت مى کنند! (4)
مَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ اللَّهِ فَإِنَّ أَجَلَ اللَّهِ لَآتٍ ۚ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (5)
هر که اميد لقاى خدا را دارد [بايد در راه او بکوشد زيرا] حتماً ميعاد خدا آمدنى است و او است شنوا و دانا. (5)
وَمَنْ جَاهَدَ فَإِنَّمَا يُجَاهِدُ لِنَفْسِهِ ۚ إِنَّ اللَّهَ لَغَنِيٌّ عَنِ الْعَالَمِينَ (6)
و هر که [در راه خدا] بکوشد فقط براى خود مى کوشد، زيرا بى شک خدا از جهانيان بى نياز است. (6)