‌ وقتی که بنده به اقدس، مشهدِ حضرت رضا علیه‌السلام، مشرّف شده بودم، تقاضا کردم: آقا! عمر من طوری بگذرد که بعد نگویم ای کاشکی از اول این کار را کرده بودم، آن‌کار را نکرده بودم! کاشکی کاشکی دیگر نگویم.از همان اول یک منبّـهی ،‌ یک روشنایی برای‌ من باشد که به من بفهماند چه کنم و چه نکنم... سلسله‌مباحث‌اخلاقی مرحوم‌آیت‌الله‌حق‌شناس؛ ص۱۶۵