💙 💍💙 💙💍💙💍 💍💙💍💙💍💙 💙💍💙💍💙💍💙💍 #از_سیم_خاردار_نفست_عبور_کن #قسمت11 کلید را داخل قفل انداختم و وارد شدم. همین که پایم را داخل حیاط گذاشتم. صدای گریه‌ی ریحانه کوچولو را شنیدم. حیاط خانه‌ی آقای معصومی کوچک و جمع و جور بود. از در پارکینک به اندازه ی یک ماشین جا داشت و از در ورودی هم تقریبا از پشت در تا نزدیک سه تا پله ای که حیاط را از ساختمان جدا می کرد پر از گل و گیاه بود. بعد از گذشتن از سه پله، یک بالکن یک متری بود که کنار بالکن هم با چند تا گلدان شمعدانی تزیین شده بود. ساختمان کلا دو طبقه بود. طبقه ی بالا خواهر ناتنی آقای معصومی و طبقه پایین هم خودشان زندگی می کردند. زنگ آپارتمان را زدم. آقای معصومی در را باز کرد در حالی که بچه بغلش بود و روی ویلچر به سختی ریحانه را بغلش نگه داشته بود؛ سلام کرد. جواب دادم و سریع بچه را از بغلش گرفتم. ــ دارو گرفتید؟ ــ بله الان بهش میدم. دستم را روی پیشانی ریحانه گذاشتم کمی داغ بود. ریحانه، بچه‌ی زیباو بامزه ای بود. وقتی بغلش کردم آرام تر شد. سرش را روی شانه ام گذاشت. موهای خرمایی و لَختش روی چادرم پخش شد. بدونه اینکه چادرم را عوض کنم. استامینوفنش را دادم. شیشه شیرش را هم دردهانش گذاشتم وروی تخت صورتی وقشنگش خواباندم. کم‌کم آرام شد و خوابش برد. آپارتمان آقای معصومی قشنگ بود. سالن نسبتا بزرگی داشت با کف پوش سرامیک، فرش های کرم قهوه ای که با پرده سالن سِت بود. دوتا اتاق خواب داشت که یکی مال ریحانه بود. اتاق زیبا و کاملا دخترانه، خدا بیامرز مادرش چقدر با سلیقه براش وسایلش را خریده بود. چیزی به غروب نمانده بود. گرمم شده بود چادرم را درآوردم و چادر رنگی خودم را از کمد بیرون آوردم و سرم کردم. از اتاق بیرون آمدم. بادیدن آقای معصومی تعجب کردم چون او به خاطر راحتی من، زیاد در خانه نمی‌ماند. آقای معصومی سی و پنج سالش بود. پوست روشن و چشمای عسلی‌اش با ته ریش همیشگی‌اش به اوجذابیت خاصی می داد. متین و موقر و سربه زیری‌اش، باعث میشد من درخانه اش راحت باشم. سرش را بالا آورد و به دیوار پشت سرم خیره شد و گفت: – می خواستم باهاتون صحبت کنم. روی یکی از صندلیهای میز ناهار خوری که با مبل های کرم قهوه ای سِت بود، نشستم و گفتم: –بفرمایید. دستی به ته ریشش کشید و بالحن مهربانی گفت: –تو این مدت خیلی زحمت افتادید. فداکاری بزرگی کردید. خواستم بگویم ریحانه دیگه بزرگ شده. دیگه خودم می تونم با کمک خواهرم ازش نگهداری کنم،  نمی خوام بیشتر از این اذیت بشید. از یک سالی که قرارمون بود بیشتر هم موندید.وقتتون خیلی وقته تموم شده. ولی شما اونقدر بزرگوارید که حرفی نزدید... ((نویسنده:لیلا فتحی پور🌝)) با اندکی ویرایش ✅ 💙 💍💙 💙💍💙💍 💍💙💍💙💍💙 💙💍💙💍💙💍💙