‏عکسی از سردار سلیمانی در ویرانه های سوریه؛ بدون سلاح و محافظ در چند ده متری دشمنی سفاک و درنده! نمیدانم چه تاریخی است ،دقیقا کی و کجاست! فقط از نوع لباس حاجی میشود فهمید زمستان است و سرد! آنقدر که مغزم خسته می‌شود عصبی میشوم و دندان به هم میسایم. که آن زمان که او در بیابان ها با جسم ناقص و مجروحش برای امنیت ما مردم ایران و انسان ها تلاش می‌کرد ما چکار میکردیم؟ ما کجا بودیم؟ ما به چه کاری مشغول بودیم... زمانی که او مرگ را به سخره گرفته بود ‏وقتی حاجی به خاطر ما دولا دولا می‌دوید زمین میخورد و زانوهایش زخمی میشد. وقتی سرما به استخوان هایش میزد وقتی سوت خمپاره می آمد و روی زمین می‌خوابید و سرش به زمین میخورد و محاسنش خاکی میشد و سرمن بر بالش نرم بود! وقتی غم کودکان را میخورد ‏من در حال غصه خوردن برای چه بودم؟ او هیچگاه بر کسی منت نمی‌گذاشت اصلا چیزی نمی‌گفت!