هر ویدئویی که از بمباران ضاحیه یا بعضی شهرهای جنوبی می بینم یا اسم منطقه‌ای را در اخبار می‌شنوم یا می‌خوانم کلی اسم و خاطره از جلوی چشمم رد می‌شود. ضربان قلبم بالا می رود و با استرس و هیجان گوشی را بر میدارم و با آنهایی که شماره‌شان را دارم تماس میگیرم یا پیام می دهم. همین که جواب میدهند کمی آرام میگیرم اما قرار نه... نمی‌دانم از اینجا در ایران چه کاری از دستم بر می‌آید...