بگرد نگاه کن پارت391 تقریبا بعد از یک ساعتی هلما با یک بطری آب سیب به سراغم آمد. چهره‌اش درهم بود. پرسیدم: –چی شده؟ بطری را روی میز گذاشت. –این رو علی آقا آورده. نذاشتن وارد بخش بشه، من رفتم صحبت کردم که اجازه بدن بیاد پیشت، تا فهمید اونا به خاطر من اجازه دادن بیاد داخل این بطری رو گذاشت روی میز پرستاری و رفت. با بهت نگاهش ‌کردم. دستم را دراز کردم و گوشی‌ام را برداشتم. –الان بهش زنگ می زنم. با اولین زنگ گوشی‌اش را جواب داد. –الو، سلام. با صدای گرفته‌ای جواب داد. –سلام عزیزم. ببخش نشد بیام ببینمت. این جا پرسیدم گفتن اگر صبحا بیام شیفتا عوض می شه، مکثی کرد و با خنده ادامه داد: –اون شیفتیا مهربون‌ترن. فردا صبح میام پیشت. نالیدم. –نه، صبر کن. من میام تو حیاط. باید ببینمت. دلم برات تنگ شده. چند سرفه‌ی خلط دار کرد. –می تونی بیای؟ حالت بد نشه؟ –سعی می‌کنم. قبل از این که من حرفی بزنم هلما فوری ویلچر برایم آورد. –می خوای من ببرمت؟ –ممنون می شم. فقط تا جلوی در بخش، نمی خوام تو رو ببینه. با ویلچر وارد حیاط بیمارستان شدم، چشم چرخاندم تا ببینمش. شنیدن صدایی از پشت سرم، قلبم را به تکاپو انداخت. سرچرخاندم. –سلام بر بانوی عزیزتر از جانم. لبخند عمیقی زدم. –سلام آقا، حالا دیگه من رو ندیده می خوای بری؟ جلوی ویلچر روی پا نشست و نگاهش را به چشم‌هایم دوخت. نگاهی عمیق، مهربان و عاشقانه. از نگاهش لپ هایم داغ شدند و گل انداختند. لب زدم. –خوبی؟ از جایش بلند شد و پشت ویلچر قرار گرفت و شروع به هل دادن کرد. –چطوری خوب باشم وقتی ملکه‌ی خونه م این جاست، پر پروازم پیشم نیست چطور می تونم خوب باشم؟ کدوم پرنده رو دیدی پرش زخمی باشه و نتونه پرواز کنه و خوشحال باشه. دستم را روی دستش که دستگیره‌ی ویلچر را هل می داد گذاشتم. این جام خیلی سخته، ‏اصلا اینجا دنیاش با بیرون فرق داره، چندتا اتاق اون طرف‌تر یکی رو میارن که چند بار خودکشی کرده، یه نفر دیگه واسه چند روز بیشتر زنده موندن داره می جنگه... بعضیاشون می خوان بیشتر اینجا بمونن و تنها باشن، چون از دنیای بیرون خسته‌ن، بعضیا از تنهایی می ترسن و می خوان زودتر برن خونه. نفسش را بیرون داد. –فکر نمی‌کنم کسی از تنهایی خوشش بیاد، ‏کسی که می گه تنهایی رو دوست دارم حتما داره با یه آدم تو دلش زندگی می کنه، من که تنهایی خیلی داره بهم سخت می گذره. انگار زمان وایساده تلما. زود خوب شو و برگرد خونه. نزدیک یک درخت بید خیلی بزرگ رسیدیم. –همین جا وایسا، بیا جلو می خوام ببینمت. جلو آمد و روی نیمکتی که همان جا زیر درخت بود پشت به در ورودی نشست. خیلی خسته به نظر می رسید. زیر چشم‌هایش گود شده بود. مدام سرفه‌های ریز پشت هم می‌کرد. ویلچر را به طرف خودش کشید. درست روبرویش قرار گرفتم. خم شد و با پچ پچ پرسید: –اون این جا چی کار می کنه؟ حالا دوتا کار واسه تو انجام داده فکر کرده... نوچی کردم. –اون فقط خواسته کمک کنه، تو چرا ول کردی رفتی؟ نگاهش را به دور دست داد. –شیطونه می گه بیمارستانت رو عوض کنما، حیف که حالا حالا جا پیدا نمی شه وگرنه از این جا می بردمت. دستش را گرفتم: –اون که کاری با تو نداره، خدا بخشیدتش، اون وقت تو...چند سرفه‌ی پشت سر همم باعث شد علی با نگرانی نگاهم کند. لیلافتحی‌پور ╭━━⊰❀🏴❀⊱━━╮ @ShahidToorajii ╰━━⊰❀🖤❀⊱━━╯