بگرد نگاه کن پارت392 بطری که دستش بود را به طرفم گرفت. –بگیر یه کم بخور، شربت عسله، اینم آورده بودم بهت بدم این قدر اعصابم خرد شد که موند تو دستم. بعد از این که سرفه‌ام بند آمد موضوع صحبت را عوض کردم. –کی تو خونه بهت می رسه؟ اصلا چیزی خوردی؟ به نظرم خیلی ضعیف شدی. ماسکش را پایین کشید و سعی کرد لبخند بزند. –آره بابا، نگران من نباش. اکثرا می رم بالا. قبل از این که بیام اینجا عمه ت یه قابلمه سوپ و غذا آورده بود منم دلی از عزا درآوردم. –چه عجب! –آخه بعد از این که من از این جا رفتم خونه، بابات به عمه ت زنگ زد و گله کرد که دست تنهام و مامان بزرگم مریض شده دیگه نمی تونه کمک کنه، اونم غذا درست کرد آورد. دستم را روی دست زدم. –وای! مامان بزرگم مریض شد؟! –آره، ولی خفیفه. خودش کاراش رو می تونه انجام بده. نفس عمیقی کشیدم و این باعث شد سینه‌ام درد بگیرد و صورتم مچاله شود. دست هایم را گرفت. –چی شد؟ سرم را تکان دادم. –چیزی نیست، خوبم. صاف نشستم و ادامه دادم: –اصلا فکرش رو هم نمی‌کردم یه روزی نفس کشیدن برام این قدر سخت و با درد باشه. با دلسوزی نگاهم کرد و خم شد و دست هایم را در دست هایش گرفت و بوسید. –آخ، دردت به جونم، این جوری می گی نفسم بند میاد. خونه‌هم که برم تمام فکرم این جاست. کاش می‌دونستم چی کار باید بکنم که زودتر حالت خوب بشه. لبخند زورکی زدم. –هیچی، تو فقط زودتر خوب شو که خیالم از طرف تو راحت بشه. صدای پایی که دوان دوان به طرفمان می‌آمد باعث شد نگاهم را از علی بگیرم. هلما گوشی به دست، با عجله به طرف ما می‌آمد، صدای زنگ گوشی‌ام را می‌شنیدم. علی پشت به هلما بود. سوالی هلما را نگاه کردم وقتی نزدیک شد و چشمش به دست های در هم گره خورده‌ی من و علی افتاد ایستاد. برای لحظه‌ای نگاهش یخ زد. صدای زنگ گوشی قطع شد و من دست هایم را عقب کشیدم. هلما زود ماسکش را پایین کشید و همان طور که نفس نفس می زد گفت: –تلما جان، گوشیت چند بار زنگ خورد مریضا صداشون در اومد. نگاه کردم دیدم مادرته، گفتم یه وقت نگران می شه، برای همین گوشیت رو آوردم. لبخند زدم. –خیلی ممنون، آره طفلی مامانم زود نگران می شه. کار خوبی کردی. همان لحظه دوباره گوشی‌ام زنگ خورد. علی سرش را به طرف مخالف هلما چرخاند. هلما گوشی را به طرفم گرفت. – دوباره زنگ زد، بیا جواب بده. هلما تقریبا نزدیک علی بود ولی با من فاصله داشت، انگار دلش نمی‌خواست جلوتر بیاید برای همین من خواستم بلند شوم و گوشی را بگیرم. علی اشاره کرد که بنشینم و خودش بدون این که سرش را به طرف هلما بچرخاند دستش را دراز کرد و گوشی را گرفت. من رو به هلما تشکر کردم و او به سرعت به طرف داخل ساختمان رفت. علی پوفی کرد. –حالا گوشی رو نمی اورد یا می داد یکی دیگه می اورد نمی شد؟ حتما باید بیاد این جا اوقات ما رو تلخ کنه. لیلافتحی‌پور ╭━━⊰❀🏴❀⊱━━╮ @ShahidToorajii ╰━━⊰❀🖤❀⊱━━╯