🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن پارت258 به خاطر همین بلد نبودن و ندونستنِ سیستم آفرینش و دستگاه خدا، ملت یه وصله‌هایی به خدا می‌چسبونن که میمونی. مثل همین طره‌ی مو که من به زور می‌خواستم داخل بافت موهات جاش بدم. کنجکاو پرسیدم: –چه وصله‌هایی؟! – مثل این حرفا که خدا مهربون تر از اونه که ما رو مجازات کنه، یا یه حرفا و تزایی از خودمون در میاریم که هر جور شده بتونیم اون کاری که داریم می‌کنیم رو موجه جلوه بدیم. حالا بعضیا خیلی دیگه شورش رو درمیارن و نظراتشون رو بین بقیه‌ی آدما هم نشر میدن و حتی بهشون آموزش میدن و ازشون پول می گیرن. مثل همین مکتبا که اطرافیان من درگیرش بودن و هستن. بعد با حرص ادامه داد: –فکر کن طرف مادرش فلج شده ولی هنوزم دست برنمی داره. تو فکر می‌ کنی خدای اون بشر کجای کله‌ی پوکشه؟ اصلا کله‌ای داره که چیزی هم توش باشه؟ سرم را بلند کردم و با آرامش نگاهش کردم. –ولش کن، با حرص خوردن که چیزی درست نمی شه. بوسه‌ای روی موهایم زد. –ببینم می‌تونم در رو باز کنم. بعد به طرف در رفت. بعد از چند دقیقه پرسید. –از این سنجاقا بازم داری؟ –فکر نکنم، حالا باز کیفم رو نگاه می‌کنم. زمزمه کرد: –اگه یه انبری چیزی بود خیلی خوب می شد. هر چه گشتم گیره پیدا نکردم. در یکی از جیب های کیفم چشمم به موچینم افتاد. موچینم را نشانش دادم. –انبر و گیره ندارم، این به دردت می‌خوره؟ لبخند زد. –بیارش ببینم. تحویلش که دادم دستم را بوسید. –بشین همین جا کنارم. کنارش نشستم و مهربان نگاهش کردم. –با این گرسنگی این قدر تقلا می‌کنید خسته می شید. سرش را به طرفم چرخاند و چشمکی زد. –حرفات هم خستگی رو از یادم می‌بره هم گرسنگی رو. بعد این شعر را زمزمه کرد: –در بلا هم می‌چشم لذات او، مات اویم مات اویم مات او... نمی‌دانم این شعر به من آرامش می داد یا چون امیرزاده گاهی زمزمه‌اش می‌کرد حس خوبی پیدا می‌کردم. انگار هر بار که این شعر را از زبانش می‌شنیدم علاقه‌ام به او چندین برابر می شد. نجوا کردم: –من عاشق این شعرم. دست از کارش کشید و طوری نگاهم کرد که در لحظه، تمام سلول های بدنم به رقص درآمدند، چشم‌هایش عشق را فریاد می‌زدند و پر از حرف های تازه بودند. فقط به یک جمله اکتفا کرد. –ولی من عاشق کسی هستم که این شعر رو بهم هدیه داد. از خجالت نگاهم را به دست هایم دادم. همان لحظه سر و صداهایی از بیرون آمد، چند نفر با هم بلند بلند حرف می زدند. امیرزاده بلند شد و گوشش را به در چسباند. –چند نفر دارن میان این جا. رو به امیرزاده گفتم: –صدای هلماست. امیرزاده حیرت زده دوباره گوشش را به در چسباند. –اون که الان باید خارج از کشور باشه، این جا چی کار می کنه؟! صدای پایشان نزدیک و نزدیک تر می شد. امیرزاده نگاهی به من انداخت. –بدو مانتو و شالت رو بپوش. درحال بستن دکمه‌های مانتوام بودم که امیرزاده به کمکم آمد و شالم را روی سرم انداخت و با اضطراب گفت: –خانمم سریع‌تر. نگاهی به اطراف انداختم. –گیره‌ شالم رو ندیدید؟ جستی زد و پیراهنش را از روی دستگیره‌ی پنجره برداشت و به تن کشید و از جیب پیراهنش گیره را به دستم داد. –دیروز این جا گذاشتمش که گم نشه. سعی می‌کرد خودش را خونسرد نشان دهد ولی موفق نبود. صدای چرخیدن کلید داخل قفل آمد و در یک ضرب باز شد. 🌸🌸🌸🌸🌸🌸