#بصیرت_عاشورایی #راسخون #مجموعه_نمایشگاهی 1️⃣2️⃣ستارگان بصیرت 💠گلبرگی در طوفان(2) نه، نباید به میدان برود. مگر رسم همه ی یاران وداع و اذن و رخصت از حسین نیست؟ تازه این قاسم است؛ محبوب حسین؛ حسین که محبوب همه ی دلهاست خیمه شیون می کند. حتی سنگدلان سپاه دشمن رو بر می گردانند. هر دو بیهوش می شوند. حسین در آغوش قاسم و قاسم در آغوش عمو. عزیز عمو، نور چشم و آرامش قلبم به میدان می روی؟ بعد از اکبر شاخسار زندگیم از تو تری و طراوت می گرفت. بعد از اکبر قوت قلبم تویی. روشنای چشمم تویی. عموجان، بگذار بروم. چگونه نروم که تو را بی یاور و تنها می بینم. می بینم همدل و همراهی نیست. می روم تا تنهایی و غربت تو را نبینم. بمیرد قاسم و نبیند که تو در محاصره ای روحی لروحک الفداء و نفسی لنفسك الوفاء جانم فدایت عمو ... همه مبهوت و حیرت زده می نگرند. رجز آغاز می شود. اگر مرا نمی شناسید، من فرزند حسن مجتبی هستم؛ نواده ی پیامبر برگزیده و امین پروردگار. آذرخش شمشير قاسم جان های تار را خاکستر می کند. گردباد و تندر خشم نوجوان حسن سی و پنج ساقه ی سیاه را در هم می پیچد. روبهکان می گریزند و تیغ جان شکار در تعقیب آنان پیش می تازد. چهارده زخم بر قامتش نقش میبندد. عمرسعد فریاد می زند: محاصره اش کنید. حلقه ی شمشیرها تنگ تر می شود؛ ضربه ای بر سر، نیزه ی شيبة بن سعد بر پشت، نیزه ی سعید بن عمر بر سینه و نیزه ی یحیی بن وهب بر شانه. صدایی شکسته تا ساحل میدان رسید. يا عمّاه ادرک. یا عمّاه ادرکنی. عمو چون فرود عقابی از آسمان خود را به میدان رساند. عمو ماند و قاسم. گرد و غبار آهسته فرو می نشست. امام در آغوشش گرفت. دست و پا میزد. عمو بر سینه اش فشرد. پیشانی خونین را بوسید. صدای بلند گریه ی امام در میدان پیچید. می بوسید و می بویید. می بویید و می بوسید و می گفت: به خدا سوگند، بر عمویت سخت و ناگوار است که به یاری بخوانیش و نتواند پاسخت گوید، یا پاسخ دهد و نتواند یاریت کند؛ یا تو را یاری کند اما سودمند نباشد. از رحمت خدا دور باد گروهی که تو را کشتند. امام برخاست. قاسم را بر سینه گرفته بود. خطی از نعلین بند گسسته ی قاسم بر زمین مانده بود؛ خطی که به سمت خیمه ی شهیدان کشیده می شد. 🆔 @ShamimeOfoq