«آرون بوشنل» آمریکایی فقط ۲۵ سال سن داشت. او فریادهای طلب‌کارانه انسانیت را از درون خود می‌شنید؛ حق داشت کم آورده باشد. تصمیم خود را گرفته بود. چقدر قدم‌های آخر را محکم برداشت. دین و آیین‌اش هر چه که بود، چقدر در پاسخ به وجدان خود مردانه عمل کرد. این روزها خود را با او مقایسه می‌کنم. نهایتِ غصه من وقتی است که بر سر سفره می‌نشینم. تا می‌آیم دست به غذا ببرم، صدای گریه کودکانِ گرسنهٔ غزه در ذهنم مزاحمت ایجاد می‌کند. یا در آن هنگام که فرزندانم را در آغوشم می‌گیرم، ناگهان تصویرِ آغوشِ خالیِ پدرانِ غزه به ذهنم خطور می‌کند. بیش‌تر سعی می‌کنم که با یک «آه» به زندگی خود بازگردم! راستی! فکر نمی‌کنم «آرون بوشنل» حتی نامی از «علی» شنیده باشد! اما من، به خیال خود، در زندگی‌ام به «مولا علی‌بن‌ابی‌طالب علیه‌السلام» اقتدا کرده‌ام. من حتی از خودم هم خجالت می‌کشم. ✍ سید علی‌اکبر موسوی