از امام حسن مجتبی (علیه السلام) پرسیدند : «چرا شما هیچ گاه فقیری را مأیوس بر نمی گردانید؟» حضرت فرمود: «من خود ، نیازمند خداوند هستم و به الطافش امید دارم. به همین دلیل شرم دارم که خود ،فقیر باشم ولی فقیری را مأیوس کنم. خداوند ، مرا عادت داده است که نعمت هایش را به من ارزانی دارد و من هم او را عادت داده ام که نعمت هایش را به مردم ببخشم. 📚 طبقات الکبری ، ج ۱ ، ص ۲۳