سلام وقتتون بخیر واقعا که حرفتون به حسابه . من قبلا خیلی طلبکارانه با همسرم رفتار میکردم .و زندگیم همیشه جنگ و دعوا بود . ولی یه مدت به یاد مجردی هام افتادم (۳۰ سالگی ازدواج کردم )که چقدر آرزو داشتم که یک همسر پاک و مومن داشته باشم واقعا همسرم خیلی زحمت کش و مومن و حلال خور هستش فقط یکم اخلاق تندی داره اونم خودم مقصرم که اقتدار بهش نمیدم واقعا خودم مقصرم وقتی بهش اقتدار میدم و بهش چشم میگم واقعا اخلاقش درست میشه و اگه یه وقتی بد اخلاقی میکنه سریع بعدش ازم عذر خواهی میکنه خیلی وقتا خود ما خانمها مقصر هستیم . چقدر دختر های مجرد آرزو دارن که ازدواج کنن و شرایط ازدواج براشون فراهم نیست و ما خانم های متاهل برای هیچ و پوچ همیشه دعوا راه میندازیم و زندگی و برای خودمون زهر مار میکنیم . من قبلا همسرم وقتی بهم دوستت دارم نمیگفت کلی ناراحت میشدم و خوبیهای دیگش و نادیده میگرفتم ولی الان سعی میکنم خوبی هاش و ببینم اینکه زبانن بهم نمیگه دوستت دارم ولی واقعا این همه تلاشش برای زندگی خوب پس برای کیه ؟ اگه دوستم نداشت که سرکار نمی‌رفت تلاشی برای زندگیمون نمی‌کرد. الان ماه به ماه سال به سال هم بهم دوستت دارم نگه اصلا برام مهم نیست . تو رو خدا به همه ی خانما میگم اینقدر خود خواه نباشیم اینقدر کوته فکر نباشیم بدونیم که خیلی ها آرزوی چند دقیقه زندگی های ما رو دارن