✨﷽✨ 🌼اگر خداوند متعال همه جا هست پس چرا هنگام دعا دست به سوی آسمان بلند می‌کنیم؟ ✍️غالباً این سؤال برای مردم مطرح است که در عین اینکه خداوند، مکان و محلی ندارد چرا هنگام دعا کردن دست به سوی آسمان بلند می‌کنیم؟ بلند کردن دست سوی آسمان، به این جهت نیست که خداوند متعال مکان خاصی دارد، کما اینکه رو به قبله ایستادن به هنگام نماز، هم به معنای این نیست که خداوند متعال جهت معینی دارد، بلکه این رفتارها، هر یک حکمت خاص خود را دارد. حضرت امام علی (علیه السلام) می‌فرمایند: هر وقت از نماز فارغ شدید دست‌های خود را به سوی آسمان بلند نمایید برای دعا کردن. شخصی از آن حضرت علیه السلام پرسید: ‌ای مولای من! آیا خداوند متعال در هر مکان و جهتی نیست؟ حضرت امام (علیه السلام) فرمودند: بله؛ پرسید: پس چرا باید دست‌های خود را به طرف آسمان بلند کنیم؟ حضرت امام (علیه السلام) فرمودند: مگر آیه وَ فِی السَّماءِ رِزْقُکُمْ وَ ما تُوعَدُونَ را قرائت نکرده‌ای؟! روزی باید از محلش طلب شود و محل آن آسمان است که خداوند متعال بیان فرموده‌اند؛ چون باران از آسمان نازل می‌شود و به سبب آن از زمین قوت خلایق روئیده و بیرون می‌آید. وقتی انسان دست به دعا برداشت، مستحب است آن را بر سر و صورت خود بکشد، برای این که لطف خدای سبحان شامل این دست می‌شود و دستی که عطای الهی را دریافت کند، گرامی است، بنابراین، خوب است آن را به سر و صورت بکشد. چنان که در این زمینه حضرت امام صادق (علیه السلام) فرمودند: هیچ بنده‌ای دست به درگاه خدای عزیز جبار نگشاید جز این که خدای عزّ و جلّ شرم کند که آن را تهی بازگرداند تا این که به مصلحت خود چیزی از فضل رحمتش در آن بنهد. پس هرگاه یکی از شماها دعا کرد تا دستش را به سر و روی خود نکشیده، آن را پس نکشد. 📚بحار ج3، ص330؛ بحار، ج90، ص308، حدیث 7 @Tanhamasir_Sb