‌ #مهرِ خوبان دل و دین از همه بی پَـــروا برد‌ رُخ شَــطرنج نبُرد آنــچه رخ زیبـــا برد‌ تو مپندار که مجنون سر خود مجنون گشت‌ از سَمَک تا به سماکش #کشش لیلی برد‌ من به سرچشمهٔ خورشید نه خود بردم راه‌ ذره‌ای بودم و مِهــــر تو مــرا بالا برد من خَسی بی سر و پایم که به سیل افتادم‌ او که می‌رفت مرا هـــم به دل دریا برد‌ جام صَهبا ز کجا بود مگر دست که بود‌ که درین بزم بگردید و دل شیـــدا برد‌ خَمِ ابروی تو بود و کف مینوی تو بود‌ که به یک جلوه ز من نام و نشان یک‌جا برد‌ خودت آموختِیَم مِهر و خودتِ سوختِیَم‌ با برافروختــه رویی که قــرار از ما بــرد‌ همه یاران به سر راه تو بودیم ولی‌ خـــم ابروت مــرا دید و زِ من یغمـا برد‌ همه دلْ‌باخته بودیم و هراسان که غمت‌ همه را پشت سـر انداخت، مرا تنـها برد ‌