همین تإثرات روحى و خاطرات شیرین در آینده کودک و جهت گیرى هاى بعدى او بسیار موثراست و در واقع اولین سنگ بناى تربیت دینى و الهى کودک در این سال ها گذاشته مى شود. بنابراین, نباید این قبیل اعمال یا حرکات کودک را بى اهمیت تلقى کرد. این فرصت از نظر ایجاد آمادگى روحى براى شکوفایى ایمان در نهاد کودک بسیار مغتنم و باارزش است و والدینى که براى پرورش دینى کودکان خود اهمیت قائل هستند, هرگز این فرصت رااز دست نمى دهند. البته باید توجه داشت زمانى که کودک با دوستش بازى مى کند. نباید او را مجبور کنیم که با ما نماز بخواند و یا براى آنان از ابتداى کودکى تکالیف دینى معین کنیم, که در این صورت باعث دلزدگى کودک مى شود و در نتیجه با عشق و علاقه در پى عبادت نخواهدرفت . والدین باید زمینه را براى عبادت کودک خود فراهمآورند. خانواده هایى که از فرصت دوران کودکى براى این منظور استفاده نمى کنند, در دوران بلوغ و نوجوانى معمولا با مشکلات جدى مواجه مى شوند, زیرا کسى که انجام تکالیف دینى را تا مرحله نوجوانى یا جوانى و بزرگ سالى به تإخیر انداخته است, هر چند به موازین دینى معتقد باشند, به علت نبود ممارست عملى و آمادگى روحى, معمولا نمى تواند به راحتى به احکام دینى عمل کند. اغلب کسانى که در سنین بالاتر وظایف عبادى خود را انجام نمى دهند به مبانى دینى بى اعتقاد نیستند, بلکه قبلا ورزیدگى و آمادگى لازم را به دست نیاورده اند و لذا اراده آنها تابع اعتقادات آنها نیست; یعنى فاصله و شکافى بین فکر و عمل آنها وجود دارد; مگر این که از ایمانى محکم تر و اعتقادى قوىتر برخوردار بشوند, اما با ایمان معمولى و اعتقاد عادى معمولا غلبه بر مقاومت هاى درونى و نفسانى کار آسانى نیست. بنابراین, استدلال کسانى که معتقدند کودک پس از رسیدن به حد تشخیص و نوجوانى, باید مسیر خویش را انتخاب کند, به صواب نزدیک نیست. ✍️نویسنده: فرض الله قلى زاده کلان