✅✅حالا ببینیم چه میزان میتوانیم این نگاهی را که در این خیریه ها جاری است در زندگی شخصی مان جاری کنیم. اگر بخواهیم از دریای کثرت ها به وحدت برسیم با کلام ممکن نیست. این چیزی است که به انسان داده می شود. و عامل اصلی ان ندیدن خود است. ما وقتی که دلمان نسبت به دیگران شاکر نیست میخواهیم با اعمالمان شکررا نسبت به آنها نشان دهیم این شکر نیست و فقط دیدن خود است . مثلاًدر اکثر موارد با کارهای ظاهری مان به همسرمان نشان میدهیم که نسبت به او شاکر هستیم در صورتی که شکر در دل حاصل می شود . و وقتی در دل نسبت به فردی یا کاری شاکر باشیم آن وقت خداوند برای ظهور شکر دل من در این عالم هستی صحنه چینی می کند و آن شکر دلم را در این صفحه عالم ظاهر می کند . نه اینکه من می خواهم نشان دهنده آن شکر با شم. یا اگر من فرزندم را باشکر دلم (نسبت به پدر ومادر وهمسر واطرافیانم ) پرورش بدهم و فقط به فکر احتیاجات و نیازهای ظاهری او نباشم فرزندم نمایش دهنده شکر من میشود . معمولاً شکرهای ما زبانی هستند یعنی هنوز جسم ما بر ما حاکم است وفقط می‌خواهیم در راستای جسم کار کنیم ولی اگر در راستای جان یکدیگر کار کنیم نارضایتی های مان نسبت به هم کم می شوند. خوش آمدن ها و بد امدن ها کم میشود. ما می‌خواهیم از بیرون انسان هارا اصلاح کنیم. ولی باید روی درون خود کار کنیم و این فقط در صورت حاکم بودن خداوند در دل های مان حاصل می شود. ما فقط برای مرده لا اله الا الله می گوییم در صورتی که تا وقتی زنده هستیم باید بدانیم که ما مرده ای بیش نیستیم .اگر به معنی ( موتو قبل ان تموتو) برسیم آن وقت خداوند از درونمان حیات دومی به ما میدهد که حیات حقیقی است. باید بدانیم که هوالاول والاخر والظاهر والباطن خود خداست. @TehranTanhamasiri