تشویق و تنبیه دو روی سکه اند 💎 در هر دو راهکار تشویق و تنبیه، به طور طبیعی احساسی از جنس: تهدید / نظارت / ارزیابی شدن/ محدودیت زمان/ امر و نهی/ رقابت با دیگران می کنیم! این باور که با محرک های بیرونی می توان امور ملال آور را جذاب کرد، نوعی ساده اندیشی است. بلکه برعکس، خلاقیت را کم و عملکرد در امور حتی عادی را کم کیفیت تر می کند. 📚 از جهت علمی بهت آور است: 📍ضعف عملکرد افراد در ازای دریافت پاداش! 📍ایجاد نفرت از کاری که باید برای به دست آوردن پاداش، انجام داد. به خصوص هر چه وعده پاداشی که داده می شود، مطلوب تر باشد. 🧮 رفتارگرایان نیز الان بر این باورند که وسوسه دریافت پاداش، تمرکز ما را از انجام مسئولیت یا تکلیف با کیفیت کم می کند. ❓پرسش جدی این است: چرا باید دیگران را ترغیب به کاری کنیم که علاقه فطری و طبیعی به آن ندارند؟! حتی در چنین شرایطی که به این نتیجه رسیدیم که تکلیف کسل کننده باید انجام شود، باز هم تشویق و تنبیه تنها گزینه نیست. 😎 روش های آزادمنشانه و محترمانه تری هم وجود دارد! 👍حالاپاداش بدهیم یا تنبیه کنیم؟👎 به مرور رفتارگرایان از تنبیه و ایجاد تجربه ناخوشایند، به ««مچ‌گیری در زمان انجام کارهای درست (تشویق)»» رسیده اند. اما : 👊 پاداش ، اثر تنبیهی دارد. این دو راهکار، ضد هم نیستند. دو روی یک سکه هستند و شبیه به هم عمل می کنند. این دو راهکار، در زمانی که نیروهای طبیعی میدانی در انگیزه بخشی موثر نیستند، به کار می آید. 🤝از طرفی آموزگاران و والدینی که از تشویق استفاده می کنند، به احتمال بیشتری به راهکار تنبیه هم متوسل می شوند (رابطه معنادار). 👊 پاداش مانند تنبیه، ماهیت کنترل کننده از طریق فریفتن دارد. و بعضی -عمده افراد- پاداشی که به آن امید بسته اند را دریافت نمی‌کنند. رفتارگرایان جهت حل این مشکل می گویند : 👐۱. پس پاداش را به همه بدهیم! (بی اهمیت کردن تلاش، و عملا پاداش نبودن وقتی بی معیار و شرط است) ۲. از قبل معیار ندهیم و بی شرط عمل کنیم. بعد از انجام کار بگوییم : فلان چیز را دادم چون فلان کار را کردی. (به اعتقاد ما نیز لااقل اثر سوء کمتری دارد) 👋پاداش روابط را مخدوش می سازد ... نابغه یا دانشمند هفته !! همکاری و ارتباط صادقانه و مثبت، اعتماد، شرط لازم برای یادگیری ، عملکرد بهینه و انجام تکالیف با کیفیت و لذت بخش است. 🥇🔺حتی پاداش هم به حفظ و توسعه روابط مثبت و همدلانه کمک نمی‌کند. چون این دو راهکار، محصول نابرابری است و توسط کسی که قدرت نابرابر و تفوق دارد اتفاق می افتاد. پاداش در روابط افقی و عمودی و در رشد یادگیری، خلاقیت و مسئولیت پذیری خلل ایجاد می کند. پاداش ها، حس مشترک برای تعاون، همکاری و کار تیمی را کاهش می دهند. و ستیز، حسادت، حس نابرابری و تبعیض را افزایش. به خصوص وقتی تعداد پاداش، محدود است. 🏃🏻🥇🥈🥉رقابت و مسابقه: ۱. ایجاد اضطراب می‌کند و بر عملکرد فرد تاثیر منفی می گذارد. ۲. افراد ضعیف تر را دلسرد و بی اعتماد به نفس می کند. ۳. نتایج را به عوامل ورای کنترل نسبت می دهیم و در نتیجه احساس ضعف در توانایی ایجاد، و حس مسئولیت پذیری را کم می کند. ۴. خصومت و تنش مسموم در جمع ایجاد می کند (مقصر تلقی کردن سایرین) به خصوص در مواقع تنبیه و تشویق جمعی. ✍ یادداشت ، حامد سعادت پور ╭┈────𖦹 عضو هیات اندیشه‌ورز نوآیند ╰─┈➤ 🆔 @hamed_saadatpour ┄┄┅┅┅❅☀️❅┅┅┅┄┄ [ مسئله محور | پیشرو | ارزش آفرین ] #پژوهشکده‌_راهبردی‌_نوآیند دانشگاه اصفهان #مجتمع_آموزشی‌تربیتی‌تحقیقاتی_برنا 💠 @UI_noaiand 💠 @UiResearch 📳 @borna_group