۲ - آغاز امامت
طبق اعتقاد شیعه اثنا عشری، دوره امامت امامان دوازدهگانه با رحلت رسول اکرم (ص) در ۱۱ق و به امامت رسیدن حضرت علی (ع) آغاز شده، و بدون انقطاع تاکنون ادامه یافته است. از ۲۶۰ق، پس از درگذشت امام حسن عسکری (ع) و انتقال امامت به فرزند ایشان، امام مهدی (ع) ، امامت از حالت ظهور به حالت غیبت مبدل شده، و دوره بلند امامت آن حضرت تماماً در حال غیبت بوده است.
۳ - آثار اثباتی در امامیه
اعتقاد به امامان دوازدهگانه اساس باور شیعه اثنا عشری است و در تأیید این باور نصوص متعددی از رسول اکرم (ص) و ائمه (ع) عنوان شده، و حتی به تلویحاتی در قرآن کریم اشاره شده است. ادله اثبات امامت آنان خود موضوع کتابهای پرشماری در حوزه امامیه بوده، و آثاری به سبکهای گوناگون در این باره پرداخته شده است. به عنوان یکی از نخستین نمونههای تدوین در حوزه امامیه، باید از کتاب سلیم بن قیس هلالی ، مربوط به اواخر سده نخست هجری یاد کرد که در آن، از امامان دوازدهگانه سخن رفته است.
به عنوان طیفی از آثار در باب نص بر ائمه اثنا عشر (ع)، باید از نوشتههایی چون مقتضب الاثر از ابن عیاش جوهری (د ۴۰۱ق) و کفایة الاثر از خزاز قمی (اواخر قرن ۴ق) یاد کرد که مؤلفان آنها تلاش داشتهاند تا روایات مربوط به نص بر امامان دوازدهگانه را از منابع گوناگون شیعه و اهل سنت گرد آورند. افزون بر کتب نصوص، باید به آثاری با عنوان عمومی «دلائل الامامه» در باب معجزات ائمه (ع)، مانند دلائل الامامه منسوب به ابن رستم طبری ،
یا آثاری با عنوان عمومی « الوصیه » در تبیین انتقال وصیت در سلسله امامان دوازدهگانه، مانند اثبات الوصیه مسعودی
اشاره کرد.
ادامه- اثبات نقلی↓↑
اثبات نقلیِ امامت امامان دوازدهگانه (ع)، نزد متکلمان امامیه نیز مورد توجه بوده، و فصلی از آثار مهم کلامی امامیه را به خود اختصاص میداده است.
@Yaranmontzar