هی ماه و هفته می‌گذرد از مدار عمر                     بنگر چه زود می‌گذرد روزگار عمر                        عمر است همچو شهری و دشمن بگرد وی    هی رخنه می‌رسد ز نَفَس بر حصار عمر حافظ چه خوش سرود که بنشین کنار جوی    آب روان ببین و نظر کن گذار عمر نی ‌نی نسیم صبح بگردش نمی‌رسد                     بس با شتاب می‌گذرد شهسوار عمر                           ما در پی اقامت و او در پی رحیل          در دست دیگری است عزیزان مَهارعمر