💠 منشور روحانیت
🔹 آنچه که امام راحل (رضوان الله تعالی علیه) [فرمود] که شایسته است هر از چند گاهی طلاب عزیز و همه عالمان دین دار بخوانند و به دیگران منتقل کنند، همین وصیتنامه و #منشور_روحانیت است؛ اینها را به معرفت از زمان و زمانه فرا خواند، یک؛ به عمل دعوت کرد، دو؛ با پذیرش دیگران به وحدت هدایت کرد، سه؛ زیر مجموعه این اصول سه‌گانه هم مطالبی را گوشزد کرد. فرمود شما وارثان انبیا هستید[1] باید عالم و آدم را بشناسید تا حرفی بزنید که همه گوش بدهند، وقتی حرف شما را گوش می دهند که شما #جهانی و #انسانی حرف بزنید! وقتی حرفتان جهانی و انسانی است که مطابق با روزگار و زمان و زمانه باشد، چیزی که تاریخ مصرف آن گذشت این قصه است و آنچه که درد روز مردم است آنها را باید مطرح کنید. شبهات هر عصری, اشکالات هر عصری, علوم هر عصری این #غذای_روز آن مردم است و اگر وجود مبارک امام صادق (سلام الله علیه) فرمود: «الْعَالِمُ بِزَمَانِهِ لَا تَهْجُمُ عَلَیهِ اللَّوَابِس»[2] عکس نقیض چنین قضیه ای این است که «من هجمت علیه اللوابس فلیس بعالم» آن که نمی داند در چه فضایی نفس می کشد، قهراً زیر پوشش شبهات قرار می گیرد و کسی که «هجمت علیه اللوابس» عکس نقیض این فتوا آن است که «لیس بعالم» پس او #عالم نیست.
🔹 اگر روحانیت بخواهد به #منشور_امام عمل کند، می بینیم همین چیزها در فرمایشات امام (رضوان الله تعالی علیه) است که این شخص باید بداند در چه فضایی زندگی می کند، در چه عصری زندگی می کند، مشکل مردم این عصر چیست، شبهات مردم این عصر چیست. مردم گرفتار شبهه هستند، شبهه یک #ویروس است که آدم را رها نمی کند! اگر مسایل سیاسی هست، اگر مسایل نظامی هست، غالباً بعد از آن صحنه های فکری و ساحت های فکری است، این چنین نیست که مارکس و انگلس اول دست به کشتار زده باشند. استالین ها بعد پیدا شدند، اول فکر کمونسیتی بود بعد حمله استالین! فکر که آمد ـ به هر حال بشر چون با فکر زندگی می کند و با اندیشه به سر می برد ـ او را به سمت خود می برد و اگر او را به سمت خود برد دیگر کنترل او آسان نیست.
🔹 انذار کردن کار آسانی نیست! تا کسی خود از جهنم هراسناک نباشد، حرف او در مردم هراس از معاد ایجاد نمی کند و تا جریان قیامت در بین نباشد و مردم از روز حساب نهراسند، #اصلاح_جامعه آسان نخواهد بود: ﴿لِینْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذا رَجَعُوا إِلَیهِمْ﴾.پس این توصیه ای که ذات أقدس الهی به عموم مردم کرده است برابر بخش‌های پایانی سوره مبارکه «طلاق» و «ذاریات» به خصوص علما در سوره مبارکه «توبه» ایراد کرده است و همان توصیه خاصی را که ذات أقدس الهی به رسول اکرم (علیه و علی آله آلاف التحیة و الکرم) درباره انذار و #تعلیم_و_تربیت جامعه بیان کرد، همان حرف را به علما و #مشاعل_هدایت بیان کرد و آنچه را که کتاب و سنت به علما تذکر دادند. امام راحل (رضوان الله تعالی علیه) به عنوان یک وصیتنامه خاص به روحانیت و علمای حوزه و غیر حوزه تذکر داد که اولاً #دین_شناس کامل باشند، یک؛ #دین_باور و مؤمن باشند، دو؛ این #وحدت و اتحاد و هماهنگی و هم آوایی را از دست ندهند، سه؛ از زمان و زمانه #با_خبر باشند، چهار؛ به هر حال این انقلاب را تا زمان ظهور صاحب اصلی و اصیل آن #حفظ کنند، پنج.