* مقابله با استعمار مجازی یا تامین حقوق ملت؟ *
عزیز نجف پور آقابیگلو
بعد از گزارش مساله #استعمار_مجازی برخی از کارشناسان و خبرگان با این فرض که این مطلب در راستای دفاع از #طرح_صیانت مطرح شده اقدام به نقد و مخالفت با این ادبیات نمودند. به نظر بنده این تلقی اشتباه است.
فلذا نکات ذیل عرض میشود:
1- استعمار مجازی امری بین المللی است و مشخصا آمریکایی‌ها از طریق شرکت‌های خصوصی و پلتفرمهای ذیربط اقدام به استعمار مجازی کشورها نموده اند و این واقعیت ربط چندانی به سیاست‌های مجازی داخلی کشورها در قبال مردم و بخش خصوصی شان ندارد و از فرانسه و آلمانِ لیبرال تا روسیه و چین سوسیال، هرکدام به مراتبی در فشار این استعمارگری مجازی آمریکایی هستند و مساله محدود به ایران نیست.
2- تامین حقوق طبیعی مردم، هم از حیث استحقاق استفاده از خدمات مناسب و با کیفیت و هم از حیث آزادی‌های مدنی و حفظ حریم خصوصی و امنیت و... ، از وظایف حاکمیت است و اینکه ما در داخل کشور چه سیاست‌هایی برای تامین حقوق مردم در ذیل مقررات کشور اعمال می‌کنیم متفاوت با درگیری های بین المللی است.
3- طبیعی است که دو مقوله فوق در عین اینکه نقاط عزیمت متفاوتی دارند ولی بی‌ربط به هم نیستند و نمی‌توان هر یک را بدون دیگری در نظر گرفت.
4- آنچیزی که بنده متوجه شدم نقطه عزیمت طرح صیانت، مقابله با استعمار مجازی است که البته خودبخود با مقوله دوم هم دلالت و ارتباط یافته است. طبیعی است که مقابله با استعمار مجازی نباید موجب تحدید حقوق مردم گردد (آنگونه که برخی چنین تصوری یافته اند) فلذا به اعلی درجه این طرح باید از این منظر نقد و ارزیابی شده و اصلاح و ارتقا یابد ولی کسی حق ندارد نقطه عزیمت طرح مذکور را که نفی استعمار مجازی و تلاش برای استقلال مدیریتی در فضای مجازی است، منکر شود.
5- متاسفانه چند سالی هست که بخشی از جامعه ایرانی * قطبیده * شده و در غالب موضوعات ملی، عده ای یک سوی آن را می بینند و عده ای دیگر، سویه دیگر آن را... در حالی که باید هر دو سویه را دید و مواجهه جامع داشت. در فضای مجازی هم عده ای برای تامین حقوق مشروع مردم، از قبیل آزادی بیان و سهولت ارتباطات و... ، اقدام به توسعه حداکثری پلتفرمهای خارجی در کشور نمودند و انشالله که حواسشان نبود که این پلتفرمها حاکمیت ملی کشور را نشانه رفته اند و رکن چهارم دموکراسی را در رکن پنجم ارتش آمریکا بنیان نهاده اند. از سوی دیگر بسیاری از سرویس های داخلی نتوانستند کیفیت لازم را برای مردم تامین کنند و مردم ترجیح دادند ضمن احترام به محصول داخلی، فعالیتشان را در پلتفرمهای خارجی ادامه دهند.
6- پرسش این است که راهکار جمع این دو مقوله چیست؟ به نظر دو سیاست موازی باید در پیش گرفته شود:
اول: ملتزم کردن پلتفرمهای خارجی به رعایت قوانین کشور که آخرین میثاق سیاسی ملت در مدیریت کشور است(طبعا پیشفرض این است که ما نظام سیاسی موجود را تجلی اراده جمعی جامعه ایرانی می دانیم)
دوم: توسعه پلتفرمهای داخلی با کیفیت مناسب جهت تامین نیازها و خواسته های مردم در عین حفظ حقوق اجتماعی مسلم ایشان.
امروز لازم است که غالب دوستداران این کشور از این فضای قطبیده پرهیز کنند و حسب نگاه جامع به همه مصالح کشور اعم از ابعاد بین المللی و ابعاد داخلی آن، در جهت * توسعه روشمند فضای مجازی کشور * همکاری حداکثری نمایند.