طرح «عریف»
هدایت شده از تربیت و حکمرانی
دیشب بار دیگر قهرمان ملت ایران شد؛ امروز به بهانه قهرمانی او، می‌خواهم درباره کسانی بنویسم که با همه پیروزی‌هایشان، خود نمی‌شوند یا نمی‌مانند. قهرمان شدن می‌خواهد، همان‌طور که قهرمانِ یک ملت غیور ماندن، بدون غیرت ممکن نیست؛ چون ملتی که و غیرت دارد، نمی‌تواند جز غیرتمندان را قهرمان خود بداند. یک ملت غیور از پیروزی نماینده‌هایش در عرصه‌های مختلف خوشحال می‌شود، ولی حتی به نماینده‌ای که مردانه جنگیده و در میدان مبارزه کم‌فروشی نکرده است هم افتخار می‌کند؛ همان‌طور که ملت ما بعد از شکست یزدانی از ، به او افتخار کردند و او را سر دوش گرفتند. غیرت که داشته باشی، تفاوت حریف‌هایت و اهمیت بیشتر غلبه بر بعضی از آن‌ها را در نگاه مردمت درک می‌کنی؛ همان‌طور که حسن یزدانی می‌دانست شکست او در برابر ، برای مردمش خیلی سنگین بوده است. آن‌وقت، قول می‌دهی و همه تلاشت را می‌کنی، تا با پیروزی بر او در یک مسابقه دیگر، پرچم مقتدر اما مظلوم را در برابر پرچم بالا ببری. غیرت که داشته باشی، تفاوت حریفی از یک کشور اصیل را با حریفی از یک درک می‌کنی و حاضر نمی‌شوی برای پیروزی و رسیدن به مدال، با نماینده یک رژیم جعلی مسابقه بدهی؛ چون می‌دانی حتی اگر پیروز شوی، قهرمان ملت غیور خود نخواهی شد. اما این غیرت از کجا می‌آید؟ درست است که غیرت با شیر پاک مادر و لقمه حلال پدر می‌آید، اما نباید تأثیر را در حفظ و شکوفایی و بالندگی‌اش نادیده گرفت. تعارف را کنار بگذاریم؛ کم نبودند کسانی که ملت ما آن‌ها را قهرمان خود می‌دانستند، ولی از جایی به بعد پیروزی‌های بیشتر و مدال‌های جدید را بر مردم خود بودن ترجیح دادند. قهرمان شدن و قهرمان ماندن می‌خواهد، همان‌طور که پیروزی در یک مسابقه مربی می‌خواهد. چه بهتر که مربی هر دو جنبه یک نفر باشد؛ اما اگر نشد، باید برای ریشه‌دار کردن ورزشکاران و دیگر نمایندگان ملتمان در عرصه‌های بین‌المللی، مربی در نظر بگیریم. 🆔️ @m_rajaaei
463 مشاهده