🌤 صبح‌نوشت 🌤 امروز صبح خداوند توفیق داد که بالاخره پاسخ یکی دیگر از سؤالات ذهنم را پیدا کنم. 🤔 سؤال: چرا انسان باید به خاطر تمام نعمت‌هایی که خداوند به او بخشیده است خوشحال باشد (هر چند آن نعمت‌ها در نظر انسان کوچک و ناچیز باشند) و همواره باید نیمه‌ی پر لیوان را ببیند؟ 🔷 پاسخ: دست‌کم به یک دلیل. از آنجایی که انسان و بلکه تمام مخلوقات ذاتا فقیر و محتاج هستند و هیچ چیز از خود ندارند، لذا هرگونه نعمت و بخششی که به آن‌ها رسیده و می‌رسد در واقع هدیه‌ای است از جانب غنی محض به فقیر/فقرای محض. به بیان روشن‌تر، عدم برخورداری کنونی ما از برخی نعمت‌ها، به هیچ وجه به معنای آن نیست که نعمت‌هایی که در حال حاضر از آن‌ها برخوردار هستیم ذاتا از آنِ ماست و در مورد آن‌ها از خدا بی‌نیاز شده‌ایم و به تشکر نیازی نداریم. خیر! این‌گونه نیست. انسان ذاتا موجودی فقیر است و تا ابد نیز فقیر خواهد ماند، لذاست که فقیر و محتاج ذاتی، به هر نعمت محتاج است و لازم می‌آید که شکر کند و قدر بداند و چه خوب و حکیمانه است که به خاطر برخورداری از تمام نعمت‌هایی که به داشتن تک تک آن‌ها نیازمند است، خوشحال و مسرور باشد، اما ذوق‌زده نشود. 🌹 از ضعف قلم عذرخواهم. @abarshagerd ✍