﴾﷽﴿ 💠 #رمان_آیه_های_جنون 💠 #قسمت_28 دستم را ڪنار پسوند اسمش متوقف میڪنم ❤️شهید❤️ لایقش بود. اگر خدا او را براے وصال خودش انتخاب نمیڪرد جاے تعجب داشت. یاد آخرین جملہ اش مے افتم:"ڪار خوبہ خدا دُرس ڪنہ،بندہ هاش چے ڪارہ ان؟!" چقدر متواضع بود! چند لحظہ سُست میشوم با درماندگے زمزمہ میڪنم:ڪاش بودے....ڪاش نمیرفتے.... و در دل با خودم میگویم اگر مے ماند خیلے چیزها فرق میڪرد! چشمانم را مے بندم و دوبارہ بہ شش سال قبل برمیگردم... جلوے آینہ ایستادہ بودم و آرام موهایم را شانہ میڪردم،ساعت هفت صبح بود. تصمیم گرفتہ بودم بہ مدرسہ بازگردم. شیفت مدرسہ ام‌ چرخشے بود،یڪ هفتہ صبحے و یڪ هفتہ بعدازظهرے. در ذهنم یڪ نقشہ ے تمیز ڪشیدہ بودم هم براے مدرسہ رفتن بدون دعوا هم پسرِ عسگرے! شانہ را آرام روے موهایم میڪشیدم و میخندیدم. پسرِ بیچارہ! براے چہ خیالاتے قرار است خانہ ے ما بیاید و من قرار است چہ ڪارها ڪنم! شانہ را روے میز عسلے گذاشتم،ڪِش مدل پاپیونے صورتے رنگم را برداشتم و مشغول بستن موهایم شدم. در آینہ خودم را نگاہ ڪردم،رنگ و رویم برگشتہ بود! باید این سہ روز خانہ نشینے و درست تغذیہ نڪردن را جبران میڪردم! از طرفے تلاشم براے ڪنڪور بیشتر شدہ بود‌. موهایم را ڪہ بستم سریع مانتو و شلوار مدرسہ ام را تن ڪردم و از اتاق خارج شدم. همانطور ڪہ بہ سمت آشپزخانہ قدم برمیداشتم پر انرژے و بلند گفتم:سلام! وارد آشپزخانہ شدم. پدر و مادرم و نورا با تعجب بہ هم‌ نگاہ میڪردند،جا خوردہ بودند چطور من از لاڪ خودم در آمدہ ام! دم اسبے موهایم روے شانہ ے راستم افتاد. تنها یاسین بدون توجہ مشغول خوردن لقمہ ے بزرگش بود. با لبخند ڪنار یاسین نشستم. مادرم با نگرانے بہ لباسے ڪہ تنم بود نگاہ ڪرد. در حالے ڪہ دستم را میان موهاے یاسین میبردم گفتم:آروم بخور فسقل،خفہ میشے! بدون اینڪہ نگاهم ڪند با دهان پُر گفت:نع! موهایش را بہ هم ریختم و گفتم:بع! زبون بع بعے حرف میزنے! تعجب مادرم و نورا بیشتر شد. زیر نگاہ هاے متعجب شان،ڪارد را برداشتم و روے ڪرہ ڪشیدم. تڪہ اے نان برداشتم و مشغول مالیدن ڪرہ رویش شدم. پدرم سرفہ اے ڪرد و گفت:ڪجا بہ سلامتے؟! بدون اینڪہ نگاهم را از نان بگیرم گفتم:مدرسہ! پدرم جدے گفت:سہ روز پیش باهات اتمام حجت ڪردم! همانطور ڪہ لقمہ را نزدیڪ دهانم را میبردم گفتم:دارید میگید سہ روز پیش! گاز ڪوچڪے از لقمہ ام زدم و ادامہ دادم:اجازہ زن دست شوهرشہ! پدرم با چشم هاے گرد شدہ نگاهم ڪرد. قبل از اینڪہ چیزے بپرسند گفتم:مگہ قرار نیس پسر عسگرے بیاد خواستگارے؟! نورا با شڪ نگاهم ڪرد و گفت:لابد جواب توام مثبتہ؟! لقمہ ام را ڪامل خوردم و پاسخ دادم:وقتے بابا انتخابش ڪردہ و نظرش مثبتہ یعنے پسر خوبیہ! با دیدن چهرہ ے پدر و مادرم و نورا احساس ڪردم ڪم ماندہ شاخ دربیاورند. بہ زور جلوے خندہ ام را گرفتہ بودم. همانطور ڪہ از روے صندلے بلند میشدم گفتم:شاید اون یعنے منظورم پسر عسگریہ.... پدرم نگذاشت ادامہ بدهم،گفت:هادے! اسمش هادیہ! در دل گفتم"هدایتش میڪنم،قشنگ معنے اسمشو میارم جلوے چشاش!" با شرم ساختگے گفتم:همون...آقا هادے! مگہ تحصیل ڪردہ نیس؟! فڪ نڪنم با درس خوندن منم مخالف باشہ! پدرم نگاهے بہ مادرم انداخت و گفت:حالا بیان اون با خودتونہ! لبخند شیطنت آمیزے روے لب هایم نقش بست،بہ سمت یخچال چرخیدم و درش را باز ڪردم. نگاهے بہ طبقاتش انداختم و پاڪت شیر را برداشتم. صداے پچ پچ هاے مادرم مے آمد. بدون توجہ در ڪابینت را باز ڪردم و لیوانے برداشتم،در حالے ڪہ داخل لیوان شیر میریختم گفتم:پس من اجازہ دارم برم مدرسہ بابا جون؟! پدرم خرمایے در دهانش گذاشت و گفت:فعلا برو! سپس ادامہ داد:حالا دارے دُرس میشے! همیشہ همینطور حرف گوش ڪن باش! پوزخندے زدم و آرام گفتم:یعنے لال و تو سرے خور باش! #ادامہ_دارد... نویسنده این متن👆: #لیلی_سلطانی 👉 ╭┅═ঊঈ💕ঊঈ═┅╮ join : sapp.ir/roman_mazhabi ╰┅═ঊ 💌-کپی با ذکر لینک کانال مانعی ندارد...