از دیشب چند نفر از کابران با لحن های مختلف به بنده پیام دادند که اینقده آیه یاس نخوان و به مردم امید بدید تحلیل های واقع گرایانه ما نسبت به کشور و تهدید های منطقه ای و بین المللی شده آیه یأس؟بله، اگر کسی مستقل از جریان های سیاسی چپ و راست شما که خون مردم و رهبری را می مکند بخواهد برای کشور دلسوزی کند می شود تریبون یأس و ناامیدی. تریبون یأس و نا امیدی تورم 50 درصدی است که خنجر را به معیشت و قدرت خرید مردم وارد ساخته است و سفره مردم رو از بین برده است. تریبون نا امیدی، خودروسازان زالوصفتی هستند که سود هنگفت خود را با سوزاندن جگر اقشار مختلف جامعه بدست می آورند و دولت ها هم در آن مشارکت می کنند. نا امیداند که دولتی که دست در جیب خودروسازان دارد چگونه می خواهد خودروسازان را مهار کند؟ یا فضای رقابتی واقعی را با خودرو های وارداتی رقم بزند؟؟ امروز می خواهم صریح و شفاف بگویم منشاء ناامیدی مردم چیست؟ نا امیدی مردم از مسئولینی است که با استفاده از چتر تقدس و ارزش گرایی و پیشانی های پینه بسته، فرزندان خود را برای رهایی و آزادی از همان مقدسات به اروپا فرستادند تا به ریش ملت بخندند. ناامیدی مردم به خاطر بزرگ شدن بختک فساد، نابرابری، تبعیض و فقدان عدالت اجتماعی است که امروزه از ارزش ها فاصله گرفته اند مردم از اینکه آثار مقاومت را در زندگی مسئولین و فرزندان آن ها نمی بینند نا امید شده اند. اینکه بگوییم در بیست سال گذشته در قفقاز و جمهوری آذربایجان منفعلانه عمل کردیم تا امروز اسرائیل ِ کوچکی در مرزهای شمالی شکل گرفته یا اینکه نتوانستیم حوزه نفوذ خود در عراق و سوریه و لبنان را به حوزه منافع تجاری و اقتصادی تبدیل کنیم می شود نا امید کردن مردم؟ اینکه نسبت به این مساله که سال ها از توسعه روابط با کشورهای آسیای مرکزی چشم پوشی کردیم و آن را به حیاط خلوتی برای ترکیه تبدیل کردیم می شود مایوس کردن مردم؟ ابوقاسم