⛔️ زمان قدیم هر کس آفتابه‌اش بیشتر آب می‌گرفت می‌گفتند پولدار است ❌ قدیما آفتابه ها در اماکن عمومی برای آنکه به سرقت نرود اکثراً از جنس گِل و از جنس کوزه‌های آب بود و کمی گرانترش دارای لعاب های سفید و سرمه‌ای و سبز بود. اصولا "لولهنگ داری" که بعد ها تغییر نام داده و شد " آفتابه داری" قبل از لوله‌کشی شهرها از جمله تهران در مساجد و امام‌زاده‌ها یک نوع شغل محسوب میشد. ودر هنگام شلوغی بویژه هنگام نماز ظهر در بازار و بازارچه ها او بود که مانند منشی بیمارستانها و مطب پزشکان حرف اول را در حق تقدم مراجعین به "خلا" را میزد. و هنگام خروج هم دهشاهی بابت پر کردن اب آن از مراجعه کننده میگرفت. آفتابه مرفهین واعیان واشراف و رجال وکسانیکه وضع خوبی داشتند از نوع مسی و دارای کنگره در دهانه و دارای نقش و نگار و کنده کاری در بدنه بود. مال افراد عادی از نوع حلبی وافراد فقیر از نوع گِلی که هم سنگین بود و هم کوچک که طبعیتا گنجایش زیادی هم برای آب نداشت... ضرب المثل های زیادی هم از خود بجا گذاشته از جمله : معمولاً افراد پُر مدعا ولاف زن و خود بزرگ بین را با این لقب مسخره میکردند که: ایشان پسر لولهنگ دار مسجد شاه هستند... و یا اگر می‌خواستند بگویند طرف وضع مالی‌اش خوب است یا خیلی نفوذ دارد می‌گفتند: طرف لولهنگش خیلی آب برمیداره..!! 📚 امثال و حکم دهخدا