هنگامى كه امرى از اوامر قرآن را مىشنوى خود را مأمور بدانى و چون نهيى از نواهى آن را مىخوانى خود را منهىّ تصور كنى و چون وعده يا وعيدى مىشنوى فرض كنى كه وعده براى توست و تو را وعيد مىدهند و چون به پندى در قرآن رسيدى يا عبرتى در آن ديدى عبرت و اندرزگيرى. عبدالله شبر، اخلاق شبر، ص 101 https://eitaa.com/adinebaharan